Hoe langer 2:22 duurt, hoe onzinniger het plot

Het is bewonderenswaardig hoe acteur Michiel Huisman in de afgelopen tien jaar een acteercarrière wist op te bouwen in Amerika. Hij bemachtigde een vaste rol in tv-serie Game of Thrones en weet sindsdien eigenlijk met elk project - Wild, The Age of Adaline - zijn zichtbaarheid slim te vergroten. Dat wil zeggen: zijn filmrollen worden steeds belangrijker, echte miskleunen kent zijn cv niet en als films minder geslaagd zijn, ligt dat niet aan hem.

Nu speelt hij de hoofdrol in 2:22, een romantische sciencefictionthriller die speelt met het idee van tijd en voorzienigheid. Huisman is een man die overal in de wereld patronen herkent. Dat blijkt bijzonder handig voor zijn werk als luchtverkeersleider. Tot op een dag iets gebeurt tijdens zijn werk, precies om 22 over 2. Iets mysterieus dat Dylan een verplicht verlof oplevert, waarna hij - toeval, of niet? - de liefde van zijn leven ontmoet (Teresa Palmer). Tot dusver intrigerende premisse.

Maar dan ziet Dylan dat er elke dag dezelfde soort mensen op het treinstation in New York staan en begint hij als een waanzinnige dingen met een witte stift op de ramen van zijn appartement te schrijven. Dat klinkt inderdaad als een psychose, maar scenaristen Todd Stein en Nathan Parker willen dat je gelooft dat het iets van doen heeft met een supernova. Elke keer als er een televisie aan staat, is er namelijk nieuws over zo'n stervende ster.

En zo wordt 2:22 hoe langer hoe onzinniger en rammelt het script maar voort. De romantisch bedoelde dialogen zijn onnatuurlijk. Bijrollen verdwijnen in het niets, er duikt een kunstenaar met een artistiek staartje op. Dylan mompelt regelmatig voor zich uit om de plot uit te leggen. De halfontwikkelde personages geloven het ene moment het ene, dan weer het andere, en snappen pas wat er aan de hand is zo'n half uur nadat de kijker heeft uitgevogeld waar het zo ongeveer naar toe zal gaan.

Huisman? Die houdt zich nog net staande. Maar veel meer kun je hier ook niet van hem verlangen.