Hoe Hester de depressie bedwingt
'Hallo, ik ben Hester Schofield, ik ben 37 jaar en ik woon op een tweekamerflat in Londen. Voor de buitenwereld ben ik een veelbelovende creatieve scenarioschrijver, maar in werkelijkheid ben ik mislukt....
Zo begint de twaalfde en jongste aflevering van Re-Magazine, het tijdschrift over één persoon, waarin deze keer Hester centraal staat. Re-Magazine gaat niet over beroemdheden, maar over gewone mensen die een bijzonder verhaal te vertellen hebben.
In eerdere afleveringen van het Engelstalige glossy tijdschrift konden we ons verbazen over John, Claudia en Marcel, geen bestaande mensen, maar producten van de verbeelding, samengesteld uit de levensverhalen van enkele individuen. John had genoeg van zijn voorspelbare leven, zegde zijn baan op, verbrandde zijn paspoort en verdween. Claudia, een adembenemende schoonheid van bijna twee meter, vertelde over intelligentie en geluk. Marcel, een dikke veertiger, hield op met lijnen en ging zich te buiten aan eetexperimenten.
En nu is er dan Hester, de antiheldin, de vrouw met de ellendige jeugd, verstoorde moeder-dochterrelatie en gefrustreerde kinderwens. In tegenstelling tot haar voorgangers bestaat Hester echt. We zochten een vrouw, vrolijk van buiten en rot van binnen, zegt Jop van Bennekom, ontwerper en geestelijke vader van Re-Magazine. En we vonden haar in Londen. Van Bennekom wilde graag een aflevering over depressie maken omdat niemand echt weet wat een depressie is, terwijl het toch een modeverschijnsel is.
Wie de acht interviews in het blad leest - zes met Hester, de twee laatste met haar zus en met haar moeder - raakt gaandeweg verbijsterd over zo veel ellende samengebald in één persoon. We leren Hester kennen van haar geheime kinderfantasieën en suïcidepoging tot en met haar ochtendrituelen en haar afkeur van vis. We volgen haarscherp hoe de depressie haar opslokt, maar ook hoe Hester de depressie bedwingt.
De koppen boven de afzonderlijke interviews spreken boekdelen: neurotisch, teleurgesteld, depressief, lelijk, het zijn de clichés over ongelukkige en falende mensen. De interviews, strak vormgegeven op volledige-tekstpagina's, variëren van de simpele vraag-antwoordmanier tot en met de vorm van een toneelstuk; ze worden afgewisseld met sfeervolle fotoreportages van Hester in London, Hester voor de spiegel, Hester dichtbij en bedroefd.
In het laatste hoofdstuk gaat Hester in gesprek met haar moeder, die ook depressief blijkt. In dit intieme gesprek ontkent de moeder de evident genetische basis van hun beider depressie, waardoor het particuliere verhaal van Hester zichzelf overstijgt. Depressie hoort bij een samenleving met aspiraties, zegt moeder. Wie niet aan verwachtingen kan voldoen, krijgt een lage dunk van zichzelf.
Re-Magazine speelt met clichés en tegenstellingen, niet alleen in de tekst en vormgeving, maar ook in kleurgebruik. In plaats van depressief zwart-wit is het magazine uitgevoerd in geel, een kleur die contrasteert met de depressieve Hester. De originele inhoud en de krachtige, eigenzinnige visuele stijl, maken het blad tot een verademing in een vrijwel voorspelbare tijdschriftenmarkt.
