Het vuur in Meeuwis blijft bescheiden

Guus is verlaat en dus warmt zijn gelegenheidsband het publiek in Paradiso op. De New Cool Collective Big Band neemt bijna het hele podium in beslag. Je vraagt je af waar de Brabantse ster gaat plaatsnemen.

Dit is de juiste ambiance om Nederlandse muzikale klassiekers live in een nieuw jasje te steken. Precies wat Meeuwis en New Cool Collective hebben gedaan voor Meeuwis' jubileumalbum Hollandse Meesters, om het 20-jarige jubileum van de populaire zanger te vieren.

Dramatische make-over

Meeuwis versies hebben bijna allemaal een drastische make-over gekregen van Benjamin Hermans bigband, terwijl tegelijkertijd het typerende werd behouden. Opzij van Herman van Veen gaat in een vijfde versnelling met bongo's die ge-agiteerd het tempo aangeven. Marco Borsato's De waarheid is een sensueel slepende rumba geworden die aan het eind versnelt, terwijl die zo herkenbare pwèèp-pwèèp-pwèèp-trombone in Doe Maars Is dit alles blijft gehandhaafd.

Geen half werk voor de nieuwe garderobe van de gouwe ouwen die zich wonderwel vaak blijken te lenen voor latin-versies. En het koele collectief speelt die met brutaliteit, vuur en overtuiging.

Als frontman draagt Meeuwis met een doe-maar-gewoon-charme alle liedjes uiterst consciëntieus voor. Misschien wel zo consciëntieus dat je je vaak afvraagt wat Meeuwis' persoonlijke bijdrage aan al die klassiekers nu precies is. In een tranentrekker als De waarheid verwacht je op zijn minst dat de frustratie uitmondt in lange uithalen, geperst uit een strot van een minnaar die gedwongen is te vertellen dat de liefde is opgedroogd.

Bescheiden vuur

Meeuwis vertaalt die emotionele verwarring van Marco Borsato echter niet, heeft niet die plagende prikkelende schwung van Ramses Shaffy's Sammy maar klinkt ingehouden. Zelfs het 'Hee, heeeeee' van Peter Koelewijns Kom van het dak af klinkt een beetje als een weifelend opgestoken vinger. Daarbij ontbeert hij een typerend eigen stemgeluid of een bijzondere expressiviteit die dat zouden kunnen compenseren. Er gloeit een bescheiden vuur in Guus Meeuwis dat niet wil oplaaien tot een volle brand.

De trage melancholische nummers zoals Wim Sonnevelds Het dorp en Toon Hermans Lente me overtuigen nog het meest en passen bij die kalmerende, sonore stem van Meeuwis. Maar de opzwepende mariachi van Rowwen Hèze's Bestel mar verdient iets meer dan een zanger die zich niet door zijn eigen drinklied laat meevoeren.