Het vrijwel volledig gezongen ‘Annette’ maakt indruk als ontregelend avontuur ★★★★☆

Op het stilste moment van Annette, terwijl verder slechts het nachtelijke ruisen van de zee klinkt, is het zover. Het piepjonge titelpersonage begint voor het eerst te zingen. Een droef wiegelied zonder woorden, dat baby Annette misschien aan de maan richt, misschien aan zichzelf.

Hoe de film hier belandt, hoe de excentrieke Franse cineast Leos Carax een baby laat zingen – dat kan beter onbesproken blijven. Het zou zonde zijn om sommige wonderen van Carax’ eerste Engelstalige, vrijwel volledig gezongen productie te verklappen.

Carax wilde altijd al een musical maken, vanwege het gemak waarmee het genre zich van realisme en dwingende verhaalstructuren loszingt. Langzaam naderde hij dat droomproject, van de uitzinnig dansende daklozen uit Les amants du Pont-Neuf (1991) naar Kylie Minogues liefdeslied in het surrealistische meesterwerk Holy Motors (2012).

En nu is daar Annette, een voor Carax’ doen heldere, sprookjesachtige vertelling die vooral als bizar, ontregelend avontuur indruk maakt. Zoals altijd bij de Franse regisseur ook hier twee verscheurde geliefden: de anarchistische komiek Henry McHenry (Adam Driver) en operadiva Ann Defrasnoux (Marion Cotillard), die na de geboorte van dochter Annette uit elkaar drijven. Iets wat al sluimert in hun somber getoonzette duet We Love Each Other So Much, dat net als alle andere muziek in de film werd geschreven door de Amerikaanse band Sparks.

Annette, op het filmfestival van Cannes bekroond met de regieprijs en de prijs voor de beste soundtrack, zou aanvankelijk een conceptalbum van Sparks worden. Dat proef je nog in de immens aanstekelijke openingsscène. De band zit in de muziekstudio klaar, met Carax en zijn dochter Nastya achter het mengpaneel (een subtiele vooruitwijzing naar het vader-dochterthema van Annette). De opname is amper begonnen of de bandleden veren op om al zingend door Los Angeles te trekken, vergezeld door Driver en Cotillard, bijrolspeler Simon Helberg, achtergrondzangeressen en kinderkoor. Zo kan het gaan in Annette, waar het geluidsspoor letterlijk door het beeld knettert, de camera rondjes walst en Ann van de operabühne het bos in dwaalt.

Het geld ontbrak om de hele film in de VS te draaien. Carax boetseerde zijn wrange sprookjes-Amerika voornamelijk uit Belgische en Duitse locaties. Die precies uitgewerkte wereld – tel Anns rode appels, let op Henry’s groene outfits – zal sommige toeschouwers ontglippen. Annette gedraagt zich geregeld ongenaakbaar, ook voor wie de gezongen dialogen slikt. Die werden overigens live voor de camera vertolkt door Driver en Cotillard zelf (Catherine Trottmann zong Anns sopraanaria’s), met ontwapenend effect. De breekbare zang maakt de verstoorde realiteit van de personages waarachtiger. Met zijn zeer fysieke, soms maniakale spel vormt Driver de duistere kern van Annette.

Ga je mee in de vervaarlijke balanceeract tussen magie en kunstmatigheid, dan is de beloning groot: een slotduet dat in zijn overrompelende puurheid door merg en been gaat. En blijf vooral zitten tot na de aftiteling.