Het vervoegde leven laat te veel én te weinig aan de verbeelding over

Op een enorm projectiescherm achter op het podium zien we wat er gebeurt in het hoofd van de vrouw die voor ons staat. In een animatie, die rechtstreeks uit een college geneeskunde lijkt te komen, zien we de seniele plaques in haar hoofd ontstaan, opeenstapelingen van het giftige eiwit bèta-amyloïd. Alzheimer dus.

Het vervoegde leven is een lunchtheatervoorstelling van schrijver Joost II Sickenga en actrice Alix Adams. Carina Molier deed de eindregie. In een serie korte scènes wordt het leven van een naamloze vrouw verteld. Er is weinig over haar bekend, enkel dat wat ze zelf nog kan herinneren. Dat ze is geboren in de jaren dertig weten we alleen omdat het op de flyer staat. Evenals het idee dat deze vrouw, gespeeld door Adams, 'onze moeder of onze oma geweest had kunnen zijn'.

Tja, dat had gekund. Als de flarden herinneringen die Sickenga in poëtische zinnen beschrijft en de suggestieve, nogal betekeniszwangere beelden op het grote videoscherm niet zo'n algemeen, ondramatisch beeld hadden geschetst van de vrouw. Er is sprake van een ongelukkig huwelijk, een vlucht met een vriendin en tot slot de ziekte.

Maar het blijven aanzetjes, hoezeer Adams ook haar best doet contact te maken met het publiek en uitlegt waar de tekst nu eigenlijk over gaat. Maar ze kan niet op tegen het enorme scherm achter haar, waarop stukken film, uitgeschreven dialogen en animaties elkaar afwisselen. Zo veel ruimte voor verbeelding als de tekst toelaat (te veel), zo weinig laat het scherm toe (te weinig). In een ideale wereld hadden tekst en beeld elkaar mooi kunnen aanvullen. Deze wereld is niet ideaal.