Het uitgangspunt van Lost in Space is voor zeker drie afleveringen interessant en uitdagend genoeg, daarna gaat de kunstmatige spanning irriteren ★★★☆☆

Eerst maar eens het goede nieuws over Lost In Space, Netflix’ nieuwe big-budget sciencefiction-serie. Het ziet er allemaal fantastisch uit: gigantische ruimteschepen die van binnen en buiten vol zitten met prachtige details; levensechte buitenaardse robots; spectaculaire special effects als buitenaardse stormen en Noorderlicht-achtige sterrenhemels en even indrukwekkende als geloofwaardige landschappen die een nieuwe, onbewoonde planeet moet voorstellen. Kortom: Lost In Space is een visueel spektakelstuk, dat je het liefst in de bioscoop zou willen kijken – en niet per se met je laptop op schoot in bed.

Het is 2048. De aarde is getroffen door een meteoriet en raakt daardoor langzaam maar zeker onbewoonbaar. Een select groepje mensen, onder wie de familie Robinson, mag een nieuwe wereld koloniseren en gaat aan boord van ruimteschip The Resolute, dat hen naar hun nieuwe bestemming zal brengen. Er gebeurt iets aan boord waardoor een deel van de passagiers The Resolute in kleinere ruimteschepen ontvlucht en een noodlanding maakt op een naburige planeet (die toevallig een PERFECTE atmosfeer heeft en leefbaar en alles is).

Het uitgangspunt, je familie levend houden op een onbekende planeet, is interessant en uitdagend genoeg om de kijker zeker drie afleveringen bij de les te houden. Bovendien gaat er genoeg fout en zijn er de hele tijd allerlei probleempjes op te lossen, waardoor je toch wilt weten hoe de Robinsons zich weer uit deze onmogelijke situatie gaan redden (opgesloten zitten in een ruimte-auto die langzaam wegzakt in een put teer is een van de kleinere complicaties). Maar gaandeweg begint het toch te irriteren dat zaken niet gewoon even vijf minuten goed kunnen gaan en voelen al die obstakels aan als doorzichtige, kunstmatige kunstgrepen om de spanning continu hoog te houden.

Maar dat valt allemaal in het niet bij het buitengewoon vervelende personage van dr. Smith (Parker Posey): een kwaadaardige, doortrapte vrouw die zich voordoet als dokter en zo een plekje wist te bemachtigen op The Resolute. Dr. Smith is een slap aftreksel van de geweldige Cersei Lannister uit Game of Thrones: een karikatuur van een kwade genius, een clichématige saboteur, die overal mee weg komt en keer op keer het plot van Lost In Space zo intensief weet te frustreren dat het risico op vuisten door laptopschermen onverantwoord groot is.

Netflix maakte onlangs bekend dat Lost In Space een tweede seizoen krijgt. Prima hoor, want de serie is vermakelijk en spectaculair genoeg om met het brein op sluimerstand weg te kijken. Maar wel op de voorwaarde dat dr. Smith in het eerste het beste zwarte gat verdwijnt.