Het tweede seizoen van Succession is inktzwart en buitengewoon geestig ★★★★★

De pers kreeg vijf afleveringen toegestuurd van het tweede seizoen van de tiendelige HBO-serie Succession. Over het eerste seizoen, een zwarte komedie over het turbulente leven van een Murdoch-achtige mediafamilie, waren we eerder behoorlijk tevreden. De kop boven de recensie: ‘Succession heeft een mooie balans tussen drama en farce’. We gaven vier sterren. Na het zien van aflevering tweeënhalf weten we zeker dat het nieuwe tweede seizoen een van de beste dingen is die we dit jaar hebben gezien.

De familie Roy zit nog midden in de opvolgingscrisis die de motor van de serie vormt. Pater familias Logan Roy (de briljante Brian Cox, in vol King Lear-ornaat) heeft weliswaar een gezondheidscrisis overleefd, maar aan zijn geestelijke gezondheid wordt voortdurend getwijfeld, vooral door zijn ook al niet heel stabiele kinderen (zoek zelf de parallellen met de nieuwskoppen van vandaag), die op dagelijkse basis bewijzen dat je nooit genoeg hebt. Schatrijk, compleet wereldvreemd en niet in staat om er een betekenisvolle verhouding met een medemens op na te houden, worden ze door hun vader tegen elkaar uitgespeeld, met beloften en dreigementen. Wat steeds duidelijker wordt: Roy zal de leiding nooit uit handen geven – ja, uit zijn cold, dead hands.

En dan nog: wie is de opvolger? Kroonprins Kendall (Jeremy Strong) is een hol wrak. Hij loopt afkickkliniek in en uit en is na het akkefietje aan het slot van seizoen 1 volledig in de macht van zijn vader. Roman (Kieran Culkin) is het type zoon dat we ook een ‘Donald jr.’ kunnen noemen. Grootste kans lijkt te liggen bij dochter Siobhan (Sarah Snook), die door haar vader aan een heel lange lijn wordt gehouden. Haar echtgenoot Tom (Matthew Macfadyen), de koude kant en de kruiperigheid zelve in de aanwezigheid van zoveel geld, is verantwoordelijk voor de geestigste scènes van Succession.

Zelden zagen we zo veel extreem miserabele mensen bij elkaar tegen de achtergrond van de wereld van het heel grote geld, die met overtuiging in beeld is gebracht.

Maar dan de vijfde aflevering van het tweede seizoen, een soort Shakespeare meets Buñuel. De familie Roy probeert een ander groot en uiterst respectabel nieuwsmerk over te nemen. Denk: Fox News heeft zijn oog op The New York Times laten vallen. Er opent zich hier een enorme cultuurkloof, waar toch een wankele brug van geld overheen wordt gebouwd. De beide familiebedrijven besluiten nader tot elkaar te komen in een weekend op het landgoed van de familie, waar het geld ouder is, de oprijlaan is geplaveid met snobisme en de voorvaderen ongelovig van de wanden staren.

Je zou denken dat het een beschavingsbotsing oplevert, maar beide families worden hier zorgvuldig afgepeld. Waar ze ook staan ten opzichte van de waarheid waarvan ze hun mond vol hebben, het is duidelijk dat het hier eigenlijk over geld en macht gaat. En die verschuift weliswaar af en toe, met kleine bewegingen, maar allemaal binnen die 1 procent die de touwtjes in handen heeft. Het is inktzwart, en buitengewoon geestig.

En het helpt natuurlijk allemaal niet dat Kendall na een drugsorgie met de dochter van de andere familie (een soort perverse Romeo en Julia) de lakens van zijn bed heeft ondergescheten. Fijngeweven lakens, dat wel.