Het Residentie Orkest had het nieuwe werk van Calliope Tsoupaki terug naar de keuken mogen sturen ★★★☆☆

Het goede nieuws: de concertzaal van Amare zat vrijdagavond voor de verandering eens goed vol voor een concert van het Residentie Orkest. Nog meer goed nieuws: het deel na de pauze, met Tsjaikovski’s Vijfde symfonie, was geweldig (de recensent liep nog net niet in polonaise de deur uit). Maar de eerste helft? Oef.

De hoofdreden om te komen luisteren was het nieuwe stuk van Calliope Tsoupaki, tot voor kort ‘Componist des Vaderlands’: Perasma. Haar muziek heeft doorgaans een geheel eigen kleur, een soort oer-eenvoud ook, maar dit keer had ze het zichzelf wel erg gemakkelijk gemaakt. Je snakte naar tegenstemmen, naar uitwerking van het materiaal. Als filmmuziek zou het nog te dun zijn. Het orkest had het best terug mogen sturen naar de keuken.

Ook het Vioolconcert van Jean Sibelius viel nogal tegen. Op basis van wat Stefan Jackiw (37) liet horen, zou je niet zeggen dat hij al ruim twintig jaar soleert bij enkele van de beroemdste orkesten van de Verenigde Staten. Jackiw had een onrustige streek, ging in een oogwenk van kaal en ijl naar hypervibrato. Het orkest, onder leiding van chef-dirigent Anja Bihlmaier, gaf hem wel heel weinig terug. Zo’n langgerekte toon van de violen waarboven de solist uit mag halen, daar moet wel energie in zitten.

In de pauze leek het orkest een metamorfose te hebben ondergaan. In de Tsjaikovski was er wél die donkerte, dreiging, ritmische finesse, contrast en echt samenspel. Heerlijk hoe alle radertjes in elkaar vielen; Bihlmaier liet de tutti’s lekker vol klinken, maar bleef weg van tranentrekkerij. Op de 27ste herhaalt het Residentie Orkest het programma in het Concertgebouw in Amsterdam, maar zonder het stuk van Tsoupaki.