Het Requiem van Joey Roukens is een delicaat web van ritmische verschuivingen ★★★★☆

Zacht geruis dwingt stilte af in de verduisterde zaal. Het stromende geluid is afkomstig van de regenmaker uit de percussiekeuken van Amsterdam Sinfonietta, ingericht voor het Requiem van Joey Roukens. Onder leiding van de Zweedse koordirigent Sofi Jeannin speelt het ensemble, samen met het Nederlands Kamerkoor, Roukens’ gloednieuwe werk in Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam.

Concertmeester Jacobien Rozemond laat haar viool doodsangstig fluisteren. De contrabassen spelen een glijdende beweging van laag naar hoog, een korte rilling loopt je over de rug. De opwaartse glijfiguur is een terugkerend element in Roukens’ Requiem, dat hij schreef in opdracht van festival November Music in Den Bosch en Muziekgebouw aan ’t IJ.

De bijdrage van Roukens aan het diverse landschap van dodenmissen – het ‘genre’ evolueerde in de loop der eeuwen op tekstuele, stilistische en religieuze (of juist wereldlijke) manier – is de perfecte combinatie van eigentijds en traditioneel. Hij behield de meeste misdelen, maar de Latijnse tekst van Dies Irae (de gevreesde Dag des oordeels) verving hij door de in zijn ogen mildere tekst over de dag van toorn uit bijbelboek Zefanja.

Ook voegde Roukens een aantal troostrijke gedichten toe, zoals I am not there (naar het gedicht van Clare Harner), liefdevol gezongen door het Nederlands Kamerkoor. Het is een delicaat web van ritmische verschuivingen, met weer die opwaartse bewegingen in de puik spelende strijkers, onder stevige slag van Jeannin.

Strak en ijl zingt het koor – nu geen op- maar geleidelijke neerwaartse beweging – het Agnus Dei, ondanks de weinige tonale houvast. De ijzingwekkende, frenetieke strijkers passen zo onder een enge thriller, toch gloeit de kenmerkende warmte van Amsterdam Sinfonietta erdoorheen. Kalm en nuchter klinkt uit de troostende koorkelen ‘good night’.