Resurrection

Regie Kristof Hoornaert.

Met Johan Leysen, Gilles De Schryver.

110 min., in 10 zalen.

De jongen houdt zijn mond. De oudere man (Johan Leysen) heeft hem opgepikt uit het bos, waar hij hem halfnaakt en bebloed aantrof. In zijn afgelegen huis in Wallonië heeft de man hem voorzien van eten en kleding. Maar de jongen (Gilles De Schryver) weigert te zeggen wie hij is en wat hij heeft gedaan.

Kristof Hoornaert debuteerde als regisseur met de korte film Kaïn (2009), die werd geselecteerd voor de officiële competitie van het filmfestival van Berlijn. Die film over een broedermoord vormde de opmaat tot zijn speelfilmdebuut Resurrection, waarin Hoornaert vanuit hetzelfde scenario vertrekt. In de beginscènes van Resurrection vechten twee jongemannen in het bos, waarna de een het lijk van de ander verbergt.

De beelden vertellen het verhaal, voor zover daarvan sprake is. Hoornaert legt weinig uit en laat zijn publiek het werk doen. Daar is niets op tegen. Het is bepaald geen straf om rustig het camerawerk van Rimvydas Leipus (Khadak) te bewonderen. In het grote beeldformaat CinemaScope worden kleine zaken uitgelicht: bloemen in de vensterbank, licht in de gordijnen, de groeven in het gezicht van Johan Leysen.

Het is niet niks wat Hoornaert in zijn debuut aanroert: barmhartigheid, opoffering, een verloren zoon, wederopstanding. In een slaapkamer hangt een kruisbeeld, op de radio klinkt Mozarts Requiem. De regisseur zoekt diepgang en vindt die vooral bij Leysen, een acteur die zijn stem niet nodig heeft om zijn ziel bloot te leggen. Toch blijft deze religieuze allegorie een vlak geheel, eerder frustrerend dan verheffend.

Dat ligt niet aan de stugge vorm, maar aan het kunstmatige karakter. Het lukt Hoornaert niet zijn debuut een eigen gezicht te geven. Lang aangehouden shots, zwijgende personages, onbenoemde trauma’s – zonder geloofwaardige lading zijn het de dooddoeners van de kunstzinnige cinema. Nooit verlaat Resurrection dat bekende traject. Een knappe stijloefening, daar blijft het bij.

Pauline Kleijer