Het is allemaal veel gedoe bij Shame, maar echt van de grond komt geen enkel nummer ★★☆☆☆

Het Britse Shame heeft drie jaar gewacht met hun tweede album Drunk Tank Pink. Ze wilden wat meer diepte in hun postpunkliedjes aanbrengen, wat in die zin gelukt is dat iedere meezingbaarheid verdwenen is. Dissonant krassende gitaren zijn gebleven, en een enkele keer ontstaat er dankzij wat percussie het begin van een groove. Maar om dan meteen maar weer Talking Heads-vergelijkingen van stal te halen, zoals in Britse jubelrecensies gebeurt, is toch echt overdreven.

De schreeuwzang van Charlie Steen heeft iets wanhopigs, alsof hij denkt: waar is mijn liedje? Het is allemaal veel gedoe bij Shame, maar echt van de grond komt geen enkel nummer. March Day bijvoorbeeld begint met een aanstekelijk funky gitaarpatroon, maar als Steen naar het refrein toe moet werken, is dat er niet. Het nummer verdwaalt in een woud van over elkaar heen buitelende postpunkcitaten die maar geen eenheid willen vormen.

Shame

Drunk Tank Pink

Dead Oceans

Pop

★★☆☆☆

Dead Oceans/Konkurrent