‘Het hele verhaal’ voelt als een warmhoudertje voor Toneelgroep Oostpool ★★☆☆☆

Voorstellingen zijn dit seizoen noodgedwongen simpeler, kleiner en flexibeler geworden. Creatiever soms ook. Dat is een voordeel van de beperkende maatregelen.

Maar soms ook niet, en dat voelt dan als een gemiste kans. Toneelgroep Oostpool bedacht Het hele verhaal. Een drieluik: drie toneelschrijvers werden gevraagd om een nieuw verhaal over een gezamenlijk thema. Drie regisseurs maakten daarvan drie twintig minuten durende eenakters, die nu achter elkaar gespeeld worden. Dat had een divers, vindingrijk of zelfs experimenteel toneelavondje kunnen worden. Dat werd het niet.

Het begint al bij het thema van deze editie (schijnbaar gaan ze dit vaker doen): love story. Een universeler en voorspelbaarder thema is moeilijk denkbaar. De drie schrijvers (talenten Yücel Kopal en Vera Morina en arrivé Maria Goos) komen niet verder dan drie heteroseksuele stellen opvoeren die door lief en leed gaan. De regisseurs (Emilie Pos, Linda Zijl en Timothy de Gilde) ensceneren de perikelen rondom respectievelijk een bed, een bank en nogmaals een bed. Hoe saai.

We zien een rijk en geprivilegieerd meisje dat verliefd is op een ‘straatrat’. Vervolgens een bicultureel stel met biculturele problemen die nooit helder worden. En ten slotte, in het interessantste verhaal, van Goos, een stervende schrijfster die zich een happy end fantaseert aan een oude, mislukte liefde. Astrid van Eck en Chris Peters spelen dit laatste verhaal sterk en met de nodige humor.

Ook de derde speler van de avond, stagiair Nancy Masaba, heeft een talent voor lichtheid. Maar geen van drieën kan verhullen dat Het hele verhaal voelt als een warmhoudertje voor Oostpool.