Het gympak van Wil

Wil poseert in haar gympak. 'Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik hetzelfde soort gympak al vanaf mijn 24ste draag. Dat is 36 jaar lang dus. Ik ging in Australië naar een gewone gymnastiekclub en kocht hiervoor een zwart pakje met korte mouwen en een lagere lieslijn. Dit heb ik jaren gedragen tot ik hier in Nederland een ander model vond van soepeler materiaal en met hogere lieslijn. Er werden kousen bij gekocht en dit bleef mijn pak voor de diverse soorten lichaamsbeweging die ik zo door de jaren heen heb gedaan: gewone gym, conditietraining, fitness,callenetics en op dit moment BBB (buik, billen, benen) in de Beverly Gym in Hoorn. In feite ben ik ouderwets gekleed. Ik heb nooit behoefte gehad om met diverse modes mee te doen. Ik voel me prettig in mijn pak, het is een beetje balletachtig, ik draag het winter en zomer, ik kan er lekker in zweten.'

Alles bij Wil van Leeuwen beweegt. Als meisje emigreerde ze met haar ouders. Ze volgde naailes in het achterkamertje van een Singel-winkel, maar ook steno, typen, pottenbakken en dansles. Tijdens dansles leerde ze haar man kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, bijna. In ieder geval zat het meteen goed. En zo bleef het. Nog steeds.

'Ik ben een blij mens, ik heb ritme in mijn kont. Tijdens het surveilleren ben ik de juffrouw die altijd danst. ' Wil van Leeuwen is docent aan de Taborschool in Hoorn. Ze vindt het een heerlijke baan: 'Achter elke leerling zit een kind. Ik zie altijd iets leuks in kinderen.' Maar ze houdt ermee op, in december stapt ze eruit. Ze zal zich niet vervelen, ze doet mee in een operettegezelschap, leert Russisch en Frans, volgt een cursus zeilen. Ze heeft veel waardering voor Nederland. 'Het is een leuk land, ik had het hier vanaf het eerste moment onvoorstelbaar naar mijn zin.'

Wil heeft altijd een dagboek bijgehouden. Ze heeft er ondertussen stapels van. Ze zet haar gedachten en gevoelens op papier, zelfs de overpeinzingen rond - bijvoorbeeld - politiek. Uiteindelijk vormen die dagboeken ook een naslagwerk.

Ze zegt dat emigratie ook veel verdriet met zich meebrengt en denkt aan haar ouders die achterbleven in Australië. 'Je staat er niet bij stil wat je je ouders hebt aangedaan.' Ooit heeft ze haar moeder daar een dikke brief over geschreven.