Het blijkt maar weer hoe leuk Martijn Koning is als hij ons meeneemt op een expressieve vlucht uit de realiteit ★★★☆☆

Op het podium staat een hakblok klaar, een groot keukenmes erin. Martijn Koning legt er een appeltje naast. Hij kreeg de afgelopen jaren aardig wat klappen te verwerken: zijn vader stierf, zijn lange relatie ging uit, en de nasleep van zijn aanvaring met Thierry Baudet en Eva Jinek houdt hem nog altijd bezig. De titel Appeltjes schillen suggereert dat de cabaretier in zijn zesde voorstelling netelige kwesties gaat afhandelen, maar nee, hij kondigt een andere avond aan.

Het eigenlijke startpunt is de boze verkeersdeelnemer die hem op het zebrapad ‘Ben je nou helemaal gek geworden, mafkees?’ toebeet. Of misschien toch de moeder van zijn eerste vriendinnetje, een van de eersten die hem ‘een raar mannetje’ noemde. Ze zijn aanleiding voor Martijn Koning om zich nu hardop af te vragen waar hij het moet zoeken als hij inderdaad gek is geworden. Zijn conclusie: ‘Als je je verstand verliest, dan heb je alleen nog maar je fantasie.’

En dan blijkt maar weer hoe leuk Koning is als hij ons meeneemt op een expressieve vlucht uit de realiteit, richting het dierenrijk. Mieren, mijten, paarden, een goed gesprek over beesten zonder anus met iemand in het publiek. Soms wordt hij een beetje langdradig, maar niet als hij de hilarische gedaante van een dronken bij aanneemt, of een reiger die liever een flamingo wil zijn. Zij die afwijken van de norm of de bedoeling, dat zijn de lievelingsdieren vanavond. Het is maar een denkrichting, want zo expliciet maakt Koning dat punt niet.

Wel benadrukt hij een paar keer hoe prettig het voor hem is dat ‘raar’ op een podium heel normaal is; hier kan hij zichzelf zijn. Het is niet de opzienbarendste uitkomst van waar verbeeldingskracht een mens met zijn komische talent kan brengen, wel erg vermakelijk.