Het acteren van Renée Zellweger geeft Judy een dosis doorvoeld realisme dat de film goed kan gebruiken ★★★★☆

De duivel komt in Judy in de gedaante van filmproducent Louis B. Mayer. In de beginscène torent hij boven de jonge Judy Garland uit, groots en imposant, in het decor van haar bekendste film The Wizard of Oz. Op die fameuze gele weg stelt hij haar voor een faustische keuze. Vóór haar duizenden anderen, die bovendien knapper, mooier en getalenteerder zijn. Welke afslag gaat ze nemen? Blijft ze klagen en gaat ze richting vergetelheid? Of kiest ze de weg richting eeuwige roem?

Het werd een leven in de schijnwerpers. Wat Garland erbij kreeg: een verslaving aan pillen en alcohol, eetproblemen, faalangst en podiumvrees, een zo goed als zwervend bestaan, vijf ongelukkige huwelijken. Met de filmbiografie Judy richt regisseur Rupert Goold zich op het staartje van haar tragische leven: het moment dat zangeres Garland, die geld wil verdienen om haar nog jonge kinderen in huis te kunnen nemen, een serie optredens doet in Londen. Tijdens de openingsavond sluit ze zich op in de wc - na het forceren van de deur moet een assistent haar letterlijk in een jurk hijsen en het podium op duwen.

Toch zwelgt Judy niet volledig in de sneue-sterrentragiek. Dat komt grotendeels door Renée Zellweger, die voor deze rol getipt wordt voor een Oscar. Ze kan als hoopje ellende een podium op stappen, daar vlammen en het moment dat ze eraf stapt weer instorten. Ze zorgt ervoor dat Garlands kwetsbaarheid haar charme wordt, dat haar soms zo kinderlijke gedrag haar óók een leuke moeder maakt. Ze kan even makkelijk koket zijn als dwars.

Tegelijk blijf je ook háár zien, de actrice die Bridget Jones speelde, en eigenlijk maakt dat de rol alleen maar interessanter: Zellweger, die met deze film na jaren van stilte een comeback maakt, weet hoe hard en veroordelend de wereld kan zijn voor beroemde vrouwen. De empathie die ze heeft voor haar personage is voelbaar.

Haar acteerwerk geeft Judy een dosis doorvoeld realisme dat de film goed kan gebruiken. Daardoor voelt het alsof een paar prachtige, geromantiseerde scènes - onder andere die waarin Garland ’s nachts bij twee homoseksuele fans thuis een omelet gaat eten - waar zouden kúnnen zijn. En het geeft Garland meer diepte dan de flashbacks die al te simpel duidelijk willen maken wat de bron is van al haar ellende: opgroeien in de valse wereld van filmsets, terwijl alles voor haar werd bepaald, van de hoeveelheid dieetpillen tot vriendjes.

Nee, die geboren entertainer het podium op zien stappen, doodsbang voor een publiek dat haar kan verslinden of vleugels geven - dat zegt veel meer. Verlangen naar rust, verslaafd aan applaus: Judy maakt fraai duidelijk dat Garlands keuze misschien wel helemaal nooit echt een keuze was.