Helga kreeg een weinig opvallend leven, al was het begin spannend

Een troosteloze kleine kamer, ingericht met wat basale benodigdheden. Iedere avond komt ze hier terug, de verpleegster. In stilte wast ze haar handen, schilt een appel, valt in slaap voor de buis terwijl tv-schilder Bob Ross doorpraat. Dan, heel even, gebeurt er iets sprankelends.

Helga Maria Baumgarten, zoals ze heet, is de titelheldin in Esther Scheldwachts nieuwe solovoorstelling. Het is het sluitstuk van haar trilogie, na De Sunshine Show en Op een mooie Pinksterdag, de laatste met acteur Stefan de Walle. Helga Maria Baumgarten speelt Scheldwacht zelf. Het personage kroop in haar hoofd toen ze in 2014 een kleine rol als verpleegster vertolkte in de Ro- voorstelling Bossen en ze ging er niet meer uit, vertelt Scheldwacht haar publiek. Helga kreeg een heel eigen leven, een weinig opvallend leven, al was het begin best spannend. Maar op het moment dat wij haar zien, na een werkdag op haar kamertje, gebeurt er weinig meer, ze spreekt zelfs niet.

Niettemin zijn die stille scènes de mooiste. Uit iedere handeling, minieme verandering van houding, spreekt eenzaamheid, en onwillekeurig brengt ze een stroom aan associaties op gang.

Dan verschijnt de actrice Scheldwacht en komt het tot een confrontatie tussen de schepper en haar creatie. Een pittig gesprek, dat ook lijkt te gaan over Scheldwacht zelf, over gezien geworden, afkomst, wortels en geschiedenis. Hun verhalen raken verrassend verweven, al zijn niet alle scènes even sterk; met name die waarin Scheldwacht haar verdriet uit over Indonesië en haar historie zijn heftig en brengen de voorstelling haast uit balans. Maar voordat dat echt gebeurt, keert Helga terug, om op verzoek van Esther af te sluiten. En dat doet Helga mooi.