Heel Carré danst mee met Naaz ★★★★☆

Midden in het nummer Daughter, net in de frase ‘I am so much more than...’, stokt Naaz en schiet ze vol. Maar het publiek moedigt haar aan en Naaz eindigt het nummer, dat verhaalt over misbruik, met de zin ‘I’m so much more than what they called her.’ Staande ovatie.

Het concert in een uitverkocht Amsterdams Carré is een warm bad voor een zangeres die drie jaar geleden het artiestenbestaan inruilde voor huisje, boompje, beestje. Deels uit teleurstelling in de muziekindustrie, deels uit verwachting van haar omgeving en deels ingegeven door depressies en trauma’s. De Koerdisch-Nederlandse zangeres, die twee Edisons op haar naam heeft staan, was van de radar verdwenen.

Maar met het net verschenen overtuigende album Never Have I Ever behandelt ze haar oude demonen, haar nieuwe geluk en zingt ze de oude Naaz vaarwel. Op het podium van Carré, voor een vijfkoppige band, staat nu een zelfverzekerde jonge vrouw in een grandioze galacreatie die aan de hand van de thema’s Vrouw, Leven en Vrijheid haar heruitgevonden zelf presenteert. Een vrouw die ook onbeschaamd een uitbundig meisje durft te zijn en die het over haar nieuwe zelfstandigheid heeft in Hyper Independence. Als ze zingt ‘I’m in Pain’, schuurt het langs je ziel.

Met hetzelfde volume trekt ze ten strijde in Taped. Stoer, speels en uitdagend boort ze een ader van vocaal venijn aan en wordt net zo’n rockchick als Alanis Morissette of Melissa Etheridge.

Teleurstellingen vat ze in de ontroerende fluisteringen van Disappear Disappoint. Liedjes als pagina’s uit een dagboek; net zo gevarieerd en van waarachtige emoties doortrokken. En met afsluiter Alive danst uiteindelijk heel Carré op de publieke viering van de emancipatie van Naaz.