Musicus Stephen Trask en acteur John Cameron Mitchell ontmoetten elkaar in het vliegtuig, ontdekten veel overeenkomsten, en besloten samen te werken aan een rockshow. Dat werd Hedwig and the Angry Inch, een 'postpunk-neoglamrockmusical' over de transseksueel Hedwig, die het probeert te maken als songschrijver en zangeres.

De show oogstte succes in alternatieve Newyorkse kringen, toerde door Amerika en verwierf cultstatus. Het kon dus niet uitblijven: Hedwig werd verfilmd.

Liefhebbers van glitterrock en de bijbehorende esthetiek van zuurstokkleuren, bizarre pruiken en uitzinnige make-up zullen aan Hedwig veel plezier beleven. De rockmuziek van Trask voert recht terug naar de jaren zeventig: ieder nummer is even bombastisch en omslachtig, met zwalkende melodielijnen en veel gitaarsolo's.

De film heeft weinig om het lijf. Hedwigs fictieve levensverhaal is ongeloofwaardig en flauw, de theorietjes over haar 'missende wederhelft' raken kant noch wal, en geen enkel personage is meer dan een karikatuur.

Subversief is Hedwig ook niet, al denken de makers daar anders over. Vol bombarie predikt de film liefde en respect voor anders geaarden, alsof het een buitengewoon originele en dappere boodschap betreft. Die veel te serieuze benadering schaadt ook de humor; alle grappen smoren in de brij van goede bedoelingen, een hysterische aankleding en vette muziek.