Hannes Minnaar laat de Goldbergvariaties roetsjen, trippelen en stralen ★★★★☆

Alsof het een bezwering is, zo roerloos hangen de pianohanden van Hannes Minnaar boven de toetsen. Hij laat ze zakken en in de Grote Kerk van Zwolle klinken twee delicate g’s. Zo, in alle eenvoud, begint de Aria van Bachs Goldbergvariaties, de eerste stap van een muziekavontuur in 32 etappes.

Eigenlijk kan het natuurlijk niet. In deze kolossale akoestiek slepen tonen een kometenstaart van klank achter zich aan. Tegelijkertijd gloeien ze van vervoering: ze mogen weer, net als de 117 luisteraars die in carré rond Minnaars vleugel zitten. Corona of niet, rijpere oren vormen de meerderheid.

Zojuist hebben ze nieuw werk gehoord van Daan Manneke. Hij heeft zijn Gedanken zu Bach op papier gezet als voorspel tot de Goldbergvariaties. Het zijn zes deeltjes vol Bachflarden en Mannekematen, soms impressionistisch, soms energiek. Zeker de laatste smeken om herbeluistering in een echte muziekzaal.

Intussen is Hannes Minnaar ver op streek in Bach. Variatie 23 trippelt en roetsjt voorbij, nummer 24 schommelt behaaglijk uit. Minnaar articuleert spits en fraseert met de nonchalance van een jazzman. Zeldzaam de pianist die zoveel smaken mengt door zijn trillers, van nuchter tot wellustig.

Maar dan: de filosofische 25ste variatie. De Poolse klavecimbelpionier Wanda Landowska noemde haar ooit de zwarte parel. Minnaar vindt tastenderwijs zijn weg. Hij kneedt ritmen en laat tonen stralen. Transcendent, nu al, met in zijn Goldbergtournee nog vijf kerken te gaan.

Tot slot opnieuw de Aria. Alles is hetzelfde, alles is anders. Na Minnaars duw op de laatste dissonant klinken de g’s bevrijd uit.