Hamlet 0.2 is een fascinerend spel met allerlei diepere lagen, voor wie die erin wil zien (vier sterren)

Een waarschuwing vooraf: dit is geen instap-Hamlet. Wie het stuk van Shakespeare niet kent, zal na het zien van Hamlet 0.2 van de Vlaamse Jan Decorte en Sigrid Vinks niet veel wijzer de zaal verlaten. De 0.2 in de titel zegt het al, dit is slechts een fractie van het verhaal. En dan ook nog in de verkeerde volgorde en bovendien in een Vlaams (of misschien zelfverzonnen) dialect. Het wereldberoemde citaat ‘to be, or not to be, that is the question’, dat wordt hier: ‘Tis of tis nie, dadist.’

Hamlet 0.2 is geen toneel maar een theatraal ritueel, gemaakt door een intuïtief of, anders gezegd, een beetje gestoorde theatermaker. Maar daarom niet minder geniaal. Jan Decorte zet al sinds de jaren tachtig het toneelrepertoire geheel naar zijn hand in voorstellingen die het midden houden tussen performance, duivelsuitdrijving en openbare repetitie.

Dit keer bewegen drie vrouwen (de jonge toneelstudenten Ellis Meeusen en Lissah Adeaga, en Vinks), naakt op een grote witte onderbroek na, door een afgekaderde ruimte. Ze wrijven elkaars lijven evenals de speelvloer in met een wit poeder, terwijl White Rabbit van Jefferson Airplane klinkt. Al hun bewegingen zijn ritualistisch van aard: dode personages worden uitgeluid, de vrouwen onderzoeken hun lijf met een spiegeltje, er wordt een piëta gevormd etcetera. Ondertussen declameren ze zinnen uit Hamlet.

Het is een fascinerend spel met allerlei diepere lagen, voor wie die erin wil zien. Opmerkelijk is de uitdagende houding van de makers richting het #MeToo-debat. Je zou zeggen, doe het niet: als oudere, mannelijke regisseur drie vrouwen zo goed als naakt op het toneel zetten. Maar Decorte maakt ontegenzeggelijk duidelijk dat de vrouwen hier de baas zijn.