Grand Piano

Het zal je maar gebeuren, als concert­pianist. Heb je al flink moeite om je ­zenuwen te beheersen, word je al spelende ook nog eens met de dood ­bedreigd. Tom Selznick (Elijah Wood) weet dan ook niet wat hij leest, wanneer hij tijdens zijn concert de bladzijde van zijn partituur omslaat. 'Eén verkeerde noot en je gaat eraan¿, staat er bloedrood boven de noten gekrabbeld.

Het klinkt als de heldere pitch voor een Twilight Zone-aflevering. Grand Piano, een Engelstalige thriller van Spaanse makelij, zit niettemin een stuk complexer in ­elkaar. Gold Selznick ooit als muzikaal ­genie, met die roem was het vijf jaar geleden plotseling gedaan: toen liep hij tijdens een concert vast op La cinquette, de bijkans onspeelbare top-compositie van zijn overleden leermeester Patrick ­Godureaux.

Sindsdien heeft hij nooit meer opgetreden, maar nu vindt zijn echtgenote Emma, een geliefde actrice, het tijd voor Toms comeback. Ze huurt een chique concertzaal in Chicago, regelt een orkest en dirigent en op het podium staat Godureaux¿ favoriete Bösendorfer. Dezelfde acht-­octavige vleugel, die Selznick tijdens zijn laatste concert bespeelde.

Dat specifieke instrument heeft alles te maken met de doodsbedreigingen, maar natuurlijk duurt het een hele tijd voordat regisseur Eugenio Mira en scenarist ­Damien Chazelle de toedracht weggeven. Wie is Selznicks belager en waarom houdt hij hem vanuit de duistere concertzaal onder schot? En als die on­bekende eist dat Selznick het concert vlekkeloos vertolkt, waarom begint hij dan ook nog eens via een oortje tegen hem te praten? Kan toch moeilijk bevorderlijk zijn voor de concentratie, dat ­gesmiespel.

Grand Piano wordt richting de ont­knoping steeds idioter, maar dat geeft niets. Wat telt is de visuele brille waarmee de plot zich ontrafelt. Soepel en gracieus als een kunstschaatser glijdt Unax ­Mendía¿s camera door de concertzaal, over Selznicks klavier en langs de hamers in het binnenwerk van de vleugel.

Wordt iemands keel doorgesneden, dan gaat de snijbeweging dankzij de montage over in het strijkende spel van een cellist. Scherp is het contrast tussen het blauwe licht op de jacquets van de personages en de rode art-deco-­achterwand van het podium; Grand Piano krijgt zo regelmatig de ouderwetse charme van een Technicolorproductie uit het klassieke Hollywood.

Het maakt ook weinig uit dat Elijah Wood er iets te houterig bij zit om echt voor een groot concertpianist door te kunnen gaan. Zijn vertolking drijft op de schijnbare machteloosheid waarmee Selznick zijn lot ondergaat, en er zijn weinig acteurs die nerveuzer kunnen kijken en fronsen dan Wood.