Gesmeek om een Oscar en luidkeels boegeroep: het was weer smullen in Venetië

Er klinkt een staande ovatie zodra de makers van Three Billboards Outside Ebbing, Missouri de perszaal binnenkomen. Bovenal Frances McDormand wordt toegejuicht - 'Oscar! Oscar!' - voor haar rol als onverzettelijke, sarcastische moeder in de rouw. Die legt zich er niet bij neer dat de politie geen voortgang boekt bij het speuren naar de moordenaar van haar dochter; op drie billboards klaagt ze de sheriff aan en onthult ze de gruwelen die haar kind zijn aangedaan.

_{Tekst gaat verder onder de video}

In de derde speelfilm van de 47-jarige Britse regisseur en scenarist Martin McDonagh (In Bruges) speelt Woody Harrelson de terminaal zieke, weemoedige sheriff van het stadje Ebbing, die ook wel weet dat zijn onnozele korps de nodige problemen heeft: 'Maar als ik alle racisten ontsla, blijven nog maar een paar agenten over. En die zijn homofoob.'

De zorgen om Amerika kwamen in Venetië al eerder ter sprake, rond George Clooneys satirische komedie Suburbicon. McDormand kaatst terug, als een Italiaanse journalist haar land al te gemakkelijk als poel des verderfs afschildert: 'Mijn vraag aan jou zou zijn: is er racisme in Italië? Is er racisme in Europa? Is er racisme in Rusland? Is er racisme op Pluto?'

McDonaghs script zit vol donkere, bitse humor, maar hij weet zijn personages menselijk te houden. Hij kwam op het idee voor zijn komedie toen hij op reis door Amerika een billboard trof waarop een moordzaak onder de aandacht werd gebracht, en schreef de hoofdrol speciaal voor McDormand. Die aarzelde, vroeg of hij haar rol van moeder tot oma wilde ombouwen; ze is immers al 60. Echtgenoot en cineast Joel Coen greep in. McDormand: 'Hij zei: hou je kop en doe het.'

Een journalist trekt een vergelijking met McDormands rol als nuchtere politieagent Marge in de Coens-klassieker Fargo. 'Die rol zal op mijn grafsteen staan. Niet erg, want het was een geweldig personage. Dit is eerder een volwassen geworden Marge.'

Enige onmin over een competitiefilm biedt zuurstof voor de festivalbeleving, dus als de dominante Italiaanse pers luidkeels boe roept na de eerste vertoning van Darren Aronofsky's Mother!, wordt dit door de niet-Italiaanse pers als gunstig nieuws beschouwd. In de film van de regisseur van The Wrestler (Gouden Leeuw, 2008), betrekken een schrijver (Javier Bardem) en zijn vrouw (Jennifer Lawrence) een droomspookhuis, compleet met bloedend parket, pulserend orgaan in het toilet, vreemde gasten die binnenvallen. Mother! vangt aan als bovennatuurlijke thriller, maar Aronofsky (48) drijft zijn groteske nachtmerrie ver buiten dat genrespoor: een bijbelse allegorie over de vernietigende kracht van adoratie. 'Het publiek mag zich tijdens Mother! nooit veilig voelen', zegt Aronofsky tijdens de persconferentie. 'Zoals Jennifers personage óók nooit veilig is. Het is een film over het onverzadigbare in de mens.'