Geestige grappen in The Barefoot Emperor, maar wel wat makkelijk ★★★☆☆

Het was op meerdere gebieden een verrassende film, King of the Belgians (2017). Een publieksvriendelijke, schijnbaar uit de losse pols gefilmde roadmovie over een dolende koning zonder koninkrijk, die geestig aantoonde hoe gekunsteld nationalisme kan zijn. Gemaakt door regisseurs Peter Brosens en Jessica Woodworth, die eerder samen meer rigide, sobere films maakten als Khadak (2009) en Altiplano (2009).

The Barefoot Emperor is het vervolg op die succesvolle nep-documentaire. Aan het begin wordt de koning (weer een heerlijke, boomlange Peter Van Den Begin) per ongeluk neergeschoten vanwege een Babylonische spraakverwarring tussen een Waal en Vlaming. Hij moet herstellen in een vreemd kuuroord, een voormalig zomerverblijf van de voormalige Joegoslavische dictator Tito, waar in het wit geklede mensen lachtherapie volgen, of aan nordic walking doen. Het blijkt een keurige façade waarachter politiek duistere plannetjes worden uitgebroed door de directeur van de instelling (Udo Kier).

Net als King of the Belgians zit The Barefoot Emperor vol met modern-historische grapjes en fijne, absurdistische vondsten – zo krijgen alle gasten van het kuuroord ‘vanwege de anonimiteit’ de naam van degenen die eerder in hun kamers verbleven, van Arafat tot Che Guevara. Nu de koning en zijn gevolg vast zitten op één plek, kiezen Brosens en Woodworth ook voor meer statisch camerawerk. Dat levert mooie shots op van die in gedempte tinten gefilmde, kale hemel (of hel), die soms doen denken aan het werk van Yorgos Lanthimos.

De absurditeit van Europa en grenzen, de geopolitieke geschiedenis – het blijft actueel en Brosens en Woodworth mengen het dit keer met de opkomst van het rechts-nationalisme. Maar de symboliek is vaak wat makkelijk en de plot nodeloos ingewikkeld. In The Barefoot Emperor lijken ze iets te dol op het opeenstapelen van gekke plotwendingen, terwijl het thematisch scherper had gekund.