Game of Thrones seizoen 8 aflevering 1 biedt ondanks een gebrek aan verrassingen volop voldoening ★★★★☆
Dat één aflevering zo veel verschillende genres bevat, zonder dat ze elkaar in de weg zitten, is een van de grote kwaliteiten van de serie. Let op: deze recensie kan spoilers bevatten.
Het is vintage Game of Thrones, de eerste aflevering van het achtste en laatste seizoen, inclusief vertrouwde titel: Winterfell. Hoewel de definitieve Grote Oorlog om het voortbestaan van het fantasiecontingent Westeros nu echt gaat beginnen – in tegenstelling tot voorgaande jaren ditmaal écht-echt – moet eerst de ene na de andere voorzet worden binnengekopt die sinds de vorige aflevering, bijna twee jaar geleden, in de lucht hing. Toen brak de griezelig-zwijgzame Night King met veel machtsvertoon (nieuwverworven zombiedraak, reusachtig dodenleger) door de befaamde ijsmuur die beschaving scheidt van wildernis. Nieuwe allianties werden in het kamp van de levenden gesmeed om ter hoogte van de noordelijke frontlinie te Winterfell het pleit in hun voordeel te beslechten. Nu laat de confrontatie geheel in lijn met de voorgaande 67 afleveringen nog even op zich wachten: eerst is Winterfell, nog steeds thuishaven van de vele seizoenen geleden grotendeels uitgemoorde familie Stark, het decor van een grote en lang uitgestelde reünie.
Het zijn scènes die je twee jaar geleden al zag aankomen, met een sceptische blik zou je ze zelfs voorspelbaar kunnen noemen, maar het zijn óók snoepjes voor iedereen die al die sleutelfiguren voor het laatst sinds het eerste seizoen of zelfs nooit eerder samen een moment zag delen. Net als het jongetje in Winterfell dat in de eerste minuut van deze aflevering in een boom klimt om niets te missen van al die ontmoetingen, kijken we opgewonden naar de entree van Jon Snow, zijn kersverse geliefde annex drakenkoningin Daenerys Targaryen, haar gevatte dwerg-adviseur Tyrion Lannister en noem ze allemaal maar op. Mooi is de glimlach van de eerder in Winterfell gearriveerde Arya Stark, inmiddels getraind tot vechtmachine en helemaal gereed om zich te wreken op de overgebleven moordenaars van haar familie, wanneer ze constateert dat het konvooi heuse draken heeft meegenomen. Fijn is ook haar sprong in de armen van Jon, in wie ze jaren sinds hun laatste ontmoeting ook een nieuwe medestrijder herkent. Jon, op zijn beurt, krijgt even later het stamboomnieuws waar de kijker al sinds de vorige aflevering van wist.
In het zonnigere King’s Landing hoort de verbitterde koningin Cersei Lannister, die bij nader inzien besloot om toch niet mee te vechten tegen het zombieleger en liever ná de veldslag kruimels raapt, over de val van de muur. Háár lachje staat haaks op dat van Arya: minzaam en superieur-vals. Als huurling Ser Bronn een kruisboog krijgt overhandigd en Cersei vraagt om ‘poëtische gerechtigheid’, weet iedere geoefende kijker wie de komende afleveringen nóg beter over zijn schouder moet kijken.
Zo worden de tegenstellingen stevig geaccentueerd, in een aflevering die ondanks een gebrek aan verrassing volop voldoening biedt. Twee scènes vormen een treffende illustratie voor de reikwijdte en brede aantrekkingskracht van Game of Thrones. Een vliegscène met de overgebleven twee draken biedt opgewekt fantasyspektakel (denk: The Neverending Story), terwijl het moment waarop een groepje noordelijke verkenners stuit op een inventief waarschuwingssignaal van de Night King, die om de spanning op te voeren zelf schittert door afwezigheid, refereert aan volbloedhorror als The Exorcist. Dat ze in één aflevering samen mogen bestaan, zonder elkaar in de weg te zitten, is een van de grote kwaliteiten van de serie.
Op een ander, subtieler niveau laat deze herstart zich kijken als spiegel van het moment waar het precies acht jaar geleden begon. Ook toen was Winterfell het decor van gespannen ontmoetingen én het vertrekpunt van onvermijdelijk groot drama. ‘Niets houdt stand’, zegt de kale eunuch Varys op een gegeven moment, de blik gericht op de vozende Jon en Daenerys. De komende vijf afleveringen, waarvan de laatste drie op speelfilmlengte, krijgt hij ongetwijfeld gelijk. Voor nu toeven we tevreden in de status quo.
