Focus

Zo las ik in De krant was koning van mediaconsultant Leonde Wolff, dat hem kortgeleden uit een inhoudsanalyse was geblekendat maar liefst 80 procent van de artikelen in de Volkskrant en74 procent van de artikelen in Trouw géén focus had.

Nog steeds geen idee wat dat precies betekende (er stondiets van 'een welomschreven pointe' of een 'centrale gedachte',wat me niet verder hielp), maar duidelijk was wel dat kranten metzo weinig focus volgens de consultant billenkoek verdienden.

Ik ken de man niet, maar hij komt me ontzettend bekendvoor.

Een paar keer per jaar logeer ik één nacht in eenlandelijk Frans hotel, dat altijd dezelfde aangename kamer voorme vrijhoudt, aan het eind van een lange gang waaraan - parterre- ook een paar salons liggen voor grotere gezelschappen, dusvoor bruiloften, partijen, ontvangsten of vakbondsoverleg. Envoor managerscursussen.

De laatste, die nooit ontbreken, worden gehouden in deSalle Voltaire. Ik heb bij de receptie m'n sleutel nog nietaangepakt, of ik hol er naar toe, leg m'n oog voor de deurkier,zie de cursisten in een halve kring rond de katheder, demicrofoon en de flap-over zitten, en luister naar de Leon deWolff van piket.

Want het is natuurlijk elke keer een ander. De ene leergangis immers bestemd voor gastheren van de winkelketen Casino, inde tweede krijgt het middenkader van Centre Agricole uitleg overeen nieuwe bankstrategie, en bij de derde gaat het om mannen dievoor Peugeot de kleine garagehouder moeten aansturen. Maar alleconsultants lijken op Leon de Wolff. Niet in uiterlijknatuurlijk, maar qua kwiekte, taalgebruik, publieksliefde enfocus.

Focus en publiek, dat zijn internationaal de toverwoorden.

'Selectie en aanpak', omschrijft onze prototypische Wolffin zijn boek de vuistregel voor Nieuwe Journalistiek, 'moetengebaseerd zijn op een uitgangspunt dat zijn inspiratie ontleentaan het publiek. Dat uitgangspunt heet format of formule'.

Dat uitgangspunt, begint langzaam tot me door te dringen,is dus weliswaar iets anders dan het brandpunt van de optica,maar we noemen het tóch focus, en soms zelfs format of formule.En wat kan in dat licht dan nog het verschil zijn tussenmediaconsumenten, klanten van de supermarkt, rekeninghouders vande boerenleenbank, en bestuurders van een middenklasser?

Misschien zou ik Leon eens moeten introduceren in dat hotelvan me. In de eerste plaats is praten in zijn branche een stuksimpeler dan schrijven. Als je hem leest zie je dat hij elkemededeling gemiddeld twaalf keer herhaalt. Maar in toespraken isdat juist een voordeel. Frappez, frappez toujours!, zoals ze inde Salle Voltaire zeggen.

Als aandachtig luisteraar naar zijn Franseconsultantbroeders kan ik hem verzekeren dat hij zijn verhaalmoeiteloos kan uitbreiden tot levensmiddelen, financiëletransacties en auto's. En tot Le Monde natuurlijk.

Heeft dit stukje overigens een focus?

Ik hoorde dat de hoofdredacteur van een groot ochtendbladdriehonderd exemplaren van De Wolffs boek heeft besteld om uitte delen aan al zijn medewerkers.

Maar daarmee was zijn geestdrift blijkbaar nog nietuitgeput,

'De krant was koning', las ik op de achterflap van mijnexemplaar, 'zal een generatie redacteuren inspireren tot hetdaadwerkelijk bedrijven van publieksgerichte journalistiek.' Wasgetekend Pieter Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant.

God moge ons bewaren. Maar alle artikelen in uw lijfbladzullen voortaan een focus van jewelste hebben.