Find Me a Boring Stone is een aimabel geheel

Het duurt even eer je ogen gewend zijn aan het duister, maar dan zie je hem zitten: een eenzame figuur in een felgeel T-shirt. Opeens klinkt er zacht een lied, over een ouder en een kind. Dromerig en weemoedig. De toon is gezet. Find Me a Boring Stone heet de nieuwe regie van Erik Whien, zijn eerste productie als vaste maker bij Theater Rotterdam.

Rik van den Bos schreef de tekst, op verzoek van de regisseur. Whien waagt zich graag aan de klassieke verhalen (Albee, Tsjechov), maar wilde dit keer juist iets zonder dwingend plot. Het resultaat is een monoloog, gespeeld door Gijs Naber (ook bekend van de film Aanmodderfakker). Zijn personage heeft zojuist een dierbare verloren en de rouw is haast tastbaar. In het halfdonker mijmert hij voor zich uit, in associatieve, beeldende taal. Herinneringen vermengen zich met praktische zaken, wensdromen over hoe het nog had kunnen zijn, vloeien over in momenten van berusting. Waarna het gemis opnieuw voelbaar wordt. Naber doet dat mooi geserreerd, nooit wordt zijn performance sentimenteel, zijn tekstbehandeling is vloeiend.

De fraaie liedjes van Stan Vreeken geven grote emoties een plaats, waarna ze weer kunnen wegebben. In de heldere regie van Whien en het dito toneelbeeld van Marc Warning zie je het proces zich ontvouwen, van donker naar licht. Nabers personage lijdt, maar kijkt tegelijkertijd om zich heen en ziet de dagelijkse gewone en gekke dingen die geleidelijk aan tot troost zijn. Hij doorloopt het leven van klein naar groot en terug, van pijnlijke momenten tot grappige intermezzo's. Hier en daar is de beeldspraak te gewild, met nog weer een epitheton of (clichématige) vergelijking. Maar alles bij elkaar is het vooral een aimabel geheel.