Film over een hond die leert vliegen is innemend en eigenzinnig genoeg ★★★☆☆

Johannes Hogebrink droomt ervan zijn hond te laten vliegen. Het is misschien een vreemde droom, maar het lijkt in elk geval haalbaar. Hogebrink stelt wel een strenge eis: zijn hond moet zelf sturen. Daarmee zou het dier het beroemde Russische ruimtehondje Laika naar de kroon steken. Die was immers maar een veredelde passagier aan boord van de Spoetnik 2.

Chayka, de hond van kunstenaar en filmmaker Hogebrink, hoeft gelukkig niet de ruimte in. Een paar meter van de aarde loskomen in een deltavlieger zou al heel mooi zijn. Maar hoe leer je een wat bang aangelegde hond vliegen? In de documentaire De vliegende hond wordt Chayka voorzichtig voorbereid op zijn eerste vlucht, terwijl Hogebrink worstelt met technische en financiële problemen.

Een eigenzinnige, innemende film is het resultaat. Chayka, als zwerfhond uit Bosnië geadopteerd, blijkt een zorgenkindje. Ook de zelf geknutselde deltavlieger vertoont kuren. De verwachtingen zijn intussen niet gering. Hogebrink, die in 2010 afstudeerde aan de Filmacademie, hoopt met zijn vliegproject het geld te verdienen om eindelijk zijn Russische vriendin naar Nederland te halen.

De kunstenaar heeft een lange adem. Al sinds 2001 leurde hij met zijn plan bij fondsen en andere geldschieters, maar die hapten mondjesmaat toe. Steeds kreeg Hogebrink dezelfde vragen: wat is het nut en de actuele noodzaak van een documentaire over een vliegende hond?

Wat maakt het uit, denk je al snel bij het zien van de film. Dat hondje moet gewoon de lucht in. Hogebrink sleept de kijker zonder enige dwang mee in zijn plannen; zijn liefde voor zijn huisdier is net zo aanstekelijk als zijn passie voor vliegen. Als vormexperiment is De vliegende hond iets minder geslaagd. De kruising tussen fictie en documentaire levert wel een paar verrassende wendingen op, maar dat Chayka een stem krijgt (het onmiskenbare geluid van collega-filmmaker Frans Bromet), is eigenlijk overbodig. De blik van het dier vertelt al genoeg.