Fadua El Akchaoui neemt ons in een meeslepende toneelsolo mee op een roadtrip door haar leven ★★★★

Fadua El Akchaoui komt op als een Formule 1-coureur die zojuist de finish is gepasseerd. In zo’n pak, met helm, op de pulserende beat van een of ander lekker nummer. De toon is gezet, haar publiek joelt – en dan moet de voorstelling nog beginnen. Wrak heet die, en dat doet vermoeden dat hier niet alleen maar overwinningen in het verschiet liggen. Maar de pakkende, jubelende start is er dan toch maar mooi.

El Akchaoui (38) rijdt al twintig jaar auto. Zodra het kon, haalde ze haar rijbewijs; het begin van mijn toekomst, zoals ze zegt bij aanvang van wat een meeslepende solo zal blijken. De vrijheid is roze als het felbegeerde papiertje, van nu af aan kan ze gaan en staan waar het haar belieft. En zo neemt ze ons mee op een ‘roadtrip’ door haar leven als vrijgevochten vrouw, die net zo makkelijk haar vriendinnen naar Puttershoek rijdt voor een bezoek aan discotheek Alcazar als haar vader en moeder van en naar Marokko.

Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet: Wrak is – naast ook een heel grappige ode aan de auto – een intense, ingewikkelde zoektocht van een dochter, een zus, een lid van een grote familie (met alle verwachtingen en verplichtingen van dien), naar haar eigen weg. El Akchaoui schreef de tekst zelf, Daria Bukvić deed de regie. Ze kennen elkaar van eerdere projecten als Melk en dadels, waarmee El Akchaoui doorbrak bij een groter publiek, en de bioscoopfilm Meskina. Als voorbereiding voor Wrak ondernamen ze zelfs een gezamenlijke trip naar Zuid-Spanje (El Akchaoui reed).

Al die inzet werpt z’n vruchten af. Bukvić geeft de actrice precies de goede ruimte om te schitteren; in een decor dat transformeert van autosloop (El Akchaoui’s vaders favoriete plek) tot glanzende bolide en weer terug vertelt El Akchaoui vol verve van de toppen en (diepe) dalen die ze tegenkwam op haar reis. We zien haar voor ons geestesoog met haar vader langs schroothopen scharrelen op zoek naar een onderdeel voor zijn grijze Opel Rekord; met haar broer (‘cipier en superheld’ tegelijk) die haar als 16-jarige al achter het stuur zette; als trotse 18-jarige met haar krakkemikkige Opel Corsa. We horen van de eerste liefde, die een absolute ellendeling bleek, van de vakanties (met nieuwe huisraad op het imperiaal) en van de laatste rit die haar vader zou maken.

Vol vaart wisselt de voorstelling lichte, mooi gedetailleerde episoden af met zwaardere, aangrijpende – die ontroeren, maar nooit sentimenteel zijn. El Akchaoui realiseert zich uiteindelijk hardop dat ze in al die twintig jaar (autorijden) nooit echt gelukkig is geweest: altijd was er dat knagende gevoel van ‘schuld, schaamte, spijt’. En dat moet veranderen, daarvoor is Wrak een pleidooi. Voor alle kleine Fadua’s, die nu nog op de achterbank zitten.