Er valt eindeloos veel te bewonderen aan Wes Andersons fijn gestileerde miniwereldjes ★★★★☆

Je zou het kunnen opvatten als kritiek, maar het is evenzeer een compliment aan Wes Anderson: dat je ergens onderweg in The French Dispatch even verzadigd raakt. In die relatief losstaande hoofdstukken van zijn film valt zo veel te bewonderen aan die miniwereldjes met al die fijn gestileerde doorkijkjes en wonderlijke personages, de stoet aan bekende acteurs ook, dat je graag even op pauze zou willen drukken. Zoals de lezer ook niet in één ruk alle verhalen uit een editie van The New Yorker verslindt, het tijdschrift dat de Amerikaanse cineast inspireerde bij het maken van zijn tiende speelfilm.

De verhalen spelen zich af in de jaren zestig en zeventig in Ennui-sur-Blasé, een fictief Frans plaatsje waar de redactie gevestigd is van het magazine The French Dispatch, onderdeel van een krantenconcern uit Kansas. Hier heerst veteraan-hoofdredacteur Arthur Howitzer jr. (Bill Murray) over de met uiterste precisie over de pagina’s te verdelen kopij, die wordt aangeleverd door een briljante kliek zeer eigenzinnige Amerikaanse reporters. Er is een fietsverslaggever (Owen Wilson) die het stadje introduceert en Anderson de eerste mogelijkheid verschaft te strooien met verrukkelijk vormgegeven Fransige taferelen, waarin ook op de achtergrond steeds wat te beleven valt. Dan schotelt een kunstcriticus (Tilda Swinton) haar episode voor: de geschiedenis van de wegens moord opgesloten Moses Rosenthaler (Benicio del Toro), die, eenmaal ontdekt als schildergenie, vanuit zijn cel furore maakt in de kunstwereld.

Anderson speelt met de expatblik van de losjes op ware Amerikaanse auteurs gebaseerde vertellers, die zich soms wat verheven tonen als brengers van de Franse cultuur. Tegelijk doordrenkt hij zijn scènes van liefde voor de Franse film. Eerst een scheut verfijnde slapstick à la Jacques Tati, later ook wat nouvelle vague, in het gedeelte over de revolutionaire studentenjeugd van Ennui-sur-Blasé. En ergens midden in het verhaal over de bij een ontvoeringszaak betrokken geraakte politie-chefkok gaat The French Dispatch zomaar over in animatie, met typisch Franse klare lijn.

Personages van vlees en bloed worden de vele karakters nooit; eerder geacteerde stripfiguren. Maar ook die kunnen bekoren, zeker met zo’n scala aan formidabele acteurs die Andersons droogkomische conversaties met precieze mimiek uitserveren.

Als The French Dispatch een ode aan de tijdschriftjournalistiek is, dan toch vooral aan de individuen binnen die journalistiek, de types die wars zijn van het protocol en hun onderwerp altijd met een omtrekkende beweging benaderen. Het is niet moeilijk om daar ook Anderson zelf in te herkennen.