Er is geen moord te zien, toch is Mindhunter geen seconde saai ★★★★☆

Je komt wel eens mensen tegen die Mindhunter, waarvan half augustus het tweede seizoen op Netflix is gezet, ‘saai’ vinden. Dat lijkt een misverstand, mogelijk ingegeven door het feit dat in deze serie over een aantal van de beruchtste seriemoordenaars uit de Amerikaanse geschiedenis nooit een moord is te zien. De moordenaars die we in de serie tegenkomen, zitten al achter de tralies als ze in de jaren zeventig worden ondervraagd door een nieuwe afdeling van de FBI, de Serial Crime Unit. Die houdt zich bezig met het ontwikkelen van karakterprofielen, in de hoop dat dit type moordenaars sneller kan worden ontdekt en opgepikt.

We zien de verschrikkelijke misdaden waar deze mannen van worden verdacht via dossiers (inclusief gruwelijke foto’s), getuigenissen of bezoeken aan de misdaadlocaties. En natuurlijk in de gebroken blik van de mensen die zijn achtergebleven, nadat een monster een familielid heeft vermoord.

De serie wordt ontwikkeld en deels geregisseerd door David Fincher, een regisseur wiens vingerafdrukken in elke, met obsessieve perfectie gedraaide, scène zijn terug te vinden. Mindhunter is weliswaar gebaseerd op een gelijknamig non-fictie boek, maar de serie heeft meer te danken aan eerdere films van David ‘Seven’ Fincher – voornamelijk Zodiac (2007) – over de eindeloze en op historische feiten gebaseerde zoektocht van twee rechercheurs naar een seriemoordenaar die onder de naam Zodiac brieven naar de kranten stuurt.

In het eerste seizoen zagen we hoe een klassiek politieduo, de jonge briljante Holden Ford (Jonathan Groff) en veteraan Bill Tench (Holt McCallany), bij een aantal van de beruchtste moordenaars langs gaat om onderzoek te doen, maar ook al betrokken raakt bij lopend onderzoek. Ondertussen worden we er in elke aflevering aan herinnerd dat er nog monsters op vrije voeten zijn. De vraag die al snel wordt opgeworpen, is of je niet zelf een stoornis moet hebben om je te kunnen verplaatsen in een psychopaat – en het seizoen eindigt als de jonge agent een paniekaanval krijgt, alsof hij bezeten is door de demonen die hij probeert te doorgronden.

Wie Mindhunter met Wikipedia bij de hand bekijkt, ziet dat Fincher (mocht u eraan twijfelen) zijn feiten, hoe verbijsterend soms ook, op een rijtje heeft. Het tweede seizoen is persoonlijker – en fascinerender; het gaat meer over de levens van de onderzoekers, inclusief de voorheen ijskoude wetenschapper Wendy Carr (Anna Torv) die in een complexe relatie terechtkomt. En rechercheur Tench wordt zelf onderwerp van onderzoek als zijn geadopteerde zoon bij een moordzaak betrokken lijkt.

In het tweede seizoen komen de onderzoekers ook bij Charles Manson terecht, briljant gespeeld door Damon Herriman, die dezelfde rol ook had in Tarantino’s Once upon a time in...Hollywood. En ze raken betrokken bij het onderzoek naar de kindermoorden van Atlanta, een bizarre zaak, waarbij tientallen (zwarte) kinderen werden vermoord voordat de politie in actie kwam.

De zaak laat op zijn minst zien dat de wetenschappelijke benadering waar de FBI in de jaren zeventig op inzette, weinig meer oplevert dan een pruttelend vlammetje in een inktzwarte nacht.