Elsa, Anna en co bewegen, zingen en dansen nog levensechter dan voorheen ★★★★☆

Qua animatie overtreft Frozen 2 de voorganger. Het is alleen wel wat jammer dat in de laatste akte alles zo makkelijk wordt opgelost en rechtgezet.

‘Dit zal allemaal logisch zijn als ik ouder ben’, zingt sneeuwpop Olaf, terwijl om hem heen rotsblokken neerploffen, water uit de grond spuit en een tornado van herfstblaadjes de achtervolging inzet. Stel je voor dat het leven met de jaren inderdaad begrijpelijker wordt – al is het maar voor een sneeuwmannetje als Olaf.

In ieder geval blijkt Olaf niet de enige die in Frozen 2, het langverwachte vervolg op de immens succesvolle Disneyproductie uit 2013, tot voortschrijdende inzichten hoopt te komen. Elsa, de jonge vrouw die in de eerste film leerde hoe ze als de met ijskrachten toverende koningin van Arendelle zichzelf kon zijn, leidt inmiddels een zorgeloos vorstinnenbestaan met zus Anna, dier geliefde Kristoff, Olaf en rendier Sven. Maar dan klinkt een mysterieuze lokroep, die Elsa naar een betoverd bos voert dat wordt afgeschermd door een wand van mist. Wat is daar gebeurd, wat heeft het met Elsa’s eigen toverkrachten te maken en welke twijfelachtige rol heeft Elsa’s grootvader in die historie gespeeld?

Tijd dus voor een verhelderende queeste, die Elsa grotendeels los van Anna en de anderen moet ondernemen. Intussen probeert Kristoff keer op keer Anna ten huwelijk te vragen.

Een herhalingsoefening is Frozen 2 daarmee niet geworden: eerder een heel plezierig weerzien met regisseurs Chris Buck en Jennifer Lee en stemvertolkers Idina Menzel (Elsa), Kristen Bell (Anna), Jonathan Groff (Kristoff) en Josh Gad (Olaf). Componist Christophe Beck keerde terug met een geïnspireerde soundtrack en de aanstekelijke liedjes werden wederom geschreven door Robert Lopez en Kristen Anderson-Lopez. Vooral Into the Unknown, de voor de hand liggende nazaat van Frozen-hit Let It Go, zoemt na afloop door je hoofd.

Qua animatie overtreft Frozen 2 de voorganger. Alles ziet er prachtig uit, van het bos en de rotsreuzen tot Elsa’s over vloedgolven galopperende ijspaard. Het sneeuwkristal keert steeds terug als basisstructuur: let op de ruit op de rug van een bijzonder schattig vuurhagedisje. Elsa, Anna en co bewegen, zingen en dansen nog levensechter dan voorheen.

Fijn dat Jennifer Lee’s script geen obstinate slechterik oplevert, dat de film zinnige existentialistische thema’s aansnijdt – de verantwoording die de ene generatie moet afleggen aan de volgende, ja zelfs de klimaatverandering zit erin – en dat er ruimte is voor een ontroerende sterfscène.

Het is alleen wel wat jammer dat in de laatste akte alles zo makkelijk wordt opgelost en rechtgezet. Frozen 2 ontbeert weliswaar het emotionele gewicht dat de film had kunnen hebben, maar dat doet weinig af aan de verrukking en charme die opnieuw van deze heerlijk ijzige wonderwereld uitgaan.