Ellen ten Damme - As I was Wondering Where this Mixed-up Little Life of Mine was Leading to

Of de chemokuur niet een week uitgesteld kan worden. Ellen ten Damme zit bij haar behandelend arts over haar volle agenda gebogen. Met een extra weekje kan ze tussen de bestraling en de chemokuur nog net een paar grote optredens doen.

Als er iets blijkt uit Ellen ten Damme - As I was wondering where this mixed-up little life of mine was leading to dan is wel dat de zangeres-actrice zich niet door haar ziekte uit het veld liet slaan. In 2005 kreeg ze borstkanker. De opnames die cameraman Rob Hodselmans destijds maakte, waren bedoeld voor privé-gebruik. Maar nu is er deze documentaire, een nieuwe cd en een theatertour.

Hodselmans mocht alles vastleggen en dat doet hij dan ook: bij gesprekken met artsen en gedurende de chemokuur komt hij dichtbij, het toeren en de optredens voelen als een feestje. Ondanks die ogenschijnlijke openheid blijft Ten Damme ongrijpbaar; als artiest en als patiënt. Ze bespot de roddelbladen en zegt laconiek tegen de kale taxichauffeur dat zij tot de kerst zijn kapsel zal hebben. Door de gekozen vorm - Hodselmans registreerde alleen en pas na de genezing werd het dragende interview door Wilfried de Jong opgenomen en tussen de opnames gemonteerd - kan Ten Damme afstand houden, en dat doet ze ook.

De losse opmerkingen over haar drijfveren en haar ziekte zijn luchtig. Jawel - uiteindelijk vertelt ze De Jong wel openlijk over haar angsten, maar de emotie is dan niet meer actueel. Er zijn ook momenten dat de bravoure weg is, maar die zijn schaars.

Ten Damme wilde - begrijpelijk - de touwtjes in handen houden. Hodselmans is op zijn beurt voorzichtig: hij confronteert niet en laat evenmin zien waar Ten Damme de grenzen legde.

Misschien een integere keuze, maar de film komt zo niet verder dan wat Ten Damme wil dat we zien: een positieve artiest die leeft voor de muziek.

Dat is aardig. Maar te weinig om echt iets nieuws op te leveren.