Een wonder: David Sanborn in een kroeg in Eindhoven

Maar David Sanborn? De Amerikaanse altsaxofonist (63) die op Haagse North Sea Jazz-edities toch steevast een volle Statenhal (een man of 10 duizend) trok? Die eigenhandig de altsax van een nieuw en catchy popgeluid voorzag? De Sanborn van de onmiskenbare Sanbornsolo’s bij de Stones, bij Stevie Wonder en Bowie (Young Americans)? De toch wel heel grote jazzman, in bruine kroeg Wilhelmina, tevens dartscafé en oefenlokaal voor Fanfare Wilhelmina?

Ongelovig
‘Ik kan het nog niet geloven’, gaat het maandagavond door de rij voor het al mudvolle café. ‘Ik heb Sanborns website nog gecheckt: geen Wilhelmina in het tourschema. Wel grote zalen in Berlijn, Parijs en Tokio.’ De ongelovigen dringen toch maar mee, en trotseren langdradig oponthoud bij de geïmproviseerde garderobe, waar iedere aangenomen jas even naar boven moet worden gebracht, trap op, trap af. Dan de kroeg in, aanplakken achter de meute in de pijpenla, wachten op het wonder.

Hij komt echt, zegt programmeur John Thomas van platform Jazzpower Eindhoven, die zich heeft opgesteld naast de kassa. En een wonder, ach, Sanborn werd Eindhoven min of meer in de schoot geworpen. ‘Sanborn is op wereldtournee, was in de buurt, en liet zijn tourmanager weten zin te hebben in een clubgig in het zuiden van Nederland. Jazzpower mocht op zoek naar een geschikt podium. Bij poppodium De Effenaar hadden ze niet zo’n interesse – David wie? – dus we kwamen uit bij ons vaste podium voor de maandagavond, Café Wilhelmina.’

Eind jaren zeventig
Niet dat daar nooit eerder heel mooie dingen waren gebeurd. Eind jaren zeventig: ‘Dizzy Gillespie’, wijst Thomas naar twee ingelijste foto’s aan een klamme muur van, inderdaad, Dizzy. Ja, de wereldtop kwam in die tijd naar het kroegje aan het Wilhelminaplein: Ben Webster, Bill Evans, Dexter Gordon, Betty Carter. ‘En we programmeren nog altijd avontuurlijk’, zegt Thomas. Maar dit is natuurlijk ouderwets stunten. En zo duwt en trekt Thomas zich door de volle bak (230 man, capaciteit ten volle benut), beklimt het podium – of nou ja, stapt op het verhoginkje van een paar vierkante meter – en kondigt aan: ‘Hij stond op Woodstock, voor Jimi Hendrix. Nu in Café Wilhelmina, en we zijn trots... David Sanborn!’

Het past maar net: Sanborn met band van vier, de toetsenist kiepert al bijna ruggelings van de planken. De toepasselijke aftrap: het Sanborn-hitje Full House. Dan het meeslepende Soul Serenade in dat typische ijle Sanborn-geluid.

Maar het al te gelikte – Sanborn weleens aangewreven – gaat er in deze claustrofobische setting wel vanaf. Sanborn spettert, haalt soms venijnig uit, bedeelt drummer en gitarist rijkelijk met solo’s, geniet zichtbaar van het zweterige jazzsfeertje om hem heen, en Café Wilhelmina geniet mee. Dan met ironie, tot zijn publiek: ‘Bedankt dat jullie állemaal zijn gekomen.’ En met kroeghumor, na een uur flink doorspelen: ‘We gaan pauzeren. Ga allemaal even naar de bar. Want hoe meer jullie drinken, des te beter wij spelen.’