Een valse boycot is misschien niet de ergste misstand, maar toch stoort het me

De flexibele opiniemaker verdedigt wekelijks een opinie waaraan op dat moment behoefte is. Ditmaal: niet iedereen kan het WK boycotten.

Wat als jij om principiële redenen niet naar het WK wil kijken, maar je kind wel? Een vraag waar RTL Nieuws vrijdag antwoord op gaf: blijkbaar moet je het kind ‘meenemen in je denkproces’. Je legt dus uit dat Qatar een heel stom land is en dat daarom tijdens dit toernooi de televisie uit blijft.

Er moeten de komende weken veel van dit soort gesprekken worden gevoerd, want volgens Ipsos gaat een kwart van de Nederlanders niet kijken vanwege de misstanden in Qatar. Een goede vriend van me zegt een van de principiële niet-kijkers te zijn. Zijn hele gezin – inclusief voetbalminnende zoons – trekt een streep in het zand en boycot het WK. Er is alleen een probleem: hij en zijn vrouw kúnnen het WK niet boycotten. Ze houden namelijk niet van voetbal en hadden sowieso niet gekeken.

Je kunt niet iets boycotten waar je toch al niet aan meedeed. Het is alsof Helmond Sport-verdediger Tom Beugelsdijk om principiële redenen weigert voor Oranje te voetballen. Alsof ik vanwege het beleid van Viktor Orbán de marathon van Boedapest boycot, terwijl ik absoluut niet in staat ben 42 kilometer te rennen. Zo’n valse boycot is misschien niet de ergste misstand van de wereld – daarvoor moet je wellicht wel in Qatar zijn – maar toch stoort het me. Het is activisme zonder gewicht in de schaal te leggen. Een piepklein stukje haar afknippen voor de vrouwen in Iran. Een Oekraïens vlaggetje in je gebruikersnaam. Meatless monday.

Wees dan ook eerlijk wanneer je de kinderen ‘meeneemt in het denkproces’: pappa en mamma willen graag goede sier maken met een boycot waar ze zelf geen last van hebben en daarom mogen jullie, helaas pindakaas, geen voetbal kijken.