Een muisstille zaal voor de verbluffende klank van het Nederlands Kamerkoor ★★★★☆

Als het concert van het Nederlands Kamerkoor woensdagavond in het Muziekgebouw aan ’t IJ representatief is voor de staat van het koor, kunnen we stellen dat het in blakende vorm verkeert. Met veel jonge stemmen trad het op onder leiding van Maxime Pascal (34), die meestal orkesten en eigentijdse muziek dirigeert. Nu mocht hij zich (als vervanger van Edo de Waart, die had afgezegd) bewijzen in Duits koorrepertoire van de vroege barok tot late romantiek.

De stukken uit die verschillende stijlperiodes vragen om verschillende bezettingen. In de kleinere ensembles, waarin zangers bijgestaan door gamba en luit muziek van Johann Hermann Schein (1586-1630) uitvoerden, leek een verband tussen Pascals bewegingen – van weidse asymmetrische armgebaren tot een soort rock-’n-rolldans – en het klinkende resultaat soms onwaarschijnlijk. Maar dat resultaat was smaakvol en daar gaat het om.

Het NKK heeft een wendbare groep: er werd soepeltjes geschakeld naar Brahms, naar Richard Strauss, waarin koor en dirigent wél samen optrokken. In Brahms’ Vineta, met de mineurwendingen fraai voorbereid, was de klank verbluffend. Net als het slot van Darthulas Grabegesang: zacht, maar toch met zo veel kern, het vibrato naturel. De zaal hield zich muisstil, en dat in het kuchseizoen.

Grotere uitdagingen waren Strauss’ Zwei Gesänge (1897) voor 16-stemmig koor: Der Abend en Hymne. Het zijn liederen vol listige harmonische vergezichten, en soms is het gewoon onmogelijk wat de componist verlangt (sopranen matenlang een hoge a laten aanhouden terwijl hij pianissimo voorschrijft), maar het koor bleef verbazingwekkend stabiel. Pascal gaf het NKK een orkestrale glans mee.

Het allermooist waren de Wagner-bewerkingen door Clytus Gottwald. In Im Treibhaus, ook zo’n harmonische exercitie, hoorde je het koor groeien. Dat zal het vast nog blijven doen. Vrijdagavond in de Nieuwe Kerk in Den Haag bijvoorbeeld, en daarna in Utrecht en Heerlen.