Een innemende ode aan de onbevangenheid van de kindertijd ★★★★☆

Als de 15-jarige, Engelse Christopher Boone, die een vorm van autisme heeft, besluit om ervandoor te gaan, moet hij een lange trein- en metroreis maken naar Londen. Voor sommigen is dat een ritje van een paar uur. Voor hem is het een levensveranderende reis. Al die stations en treinen vol mensen, geluiden, lichtflitsen en schreeuwerige reclameborden, ze putten hem geestelijk en lichamelijk helemaal uit. En die arme Christopher was al zo boos, door alles wat er daarvoor was gebeurd.

Regisseur Pieter Kramer is op zijn best als hij deze reis door de ogen van Christopher mag verbeelden. Met acht acteurs in een veelvoud aan rollen, ettelijke decorstukken en projectiebeelden en muziek en dans maakt hij hiervan een wonderbaarlijk shownummer. Het gaat net zo lang door, totdat je zelf in je stoel zit te hyperventileren, net als Christopher.

Het is niet moeilijk om te zien waarom Kramer – bekend van de grote familievoorstellingen die hij tot voor kort maakte bij Theater Rotterdam – is gevallen voor dit avontuurlijke verhaal. Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht is een toneelbewerking van het boek (uit 2003) van Mark Haddon, bewerkt voor toneel door Simon Stephens en nu voor het eerst in Nederland te zien.

Haddon liet zien hoe de wereld eruit ziet door de ogen van Christopher, die heel erg houdt van wiskunde, modelbouw en patronen, altijd de waarheid spreekt, maar niet erg empathisch is. Het begint met de moord op de hond van de buurvrouw. Christopher wil de dader graag opsporen en gaat als een detective op onderzoek uit. Wat hij ontdekt, is een groter drama dan de dood van een hond. Een drama dat voor hem nauwelijks te bevatten is.

De van nature naïeve jongen – hier innemend gespeeld door Mattias van de Vijver - moet zijn eigen manier vinden om daarmee om te gaan. Gelukkig wordt hij geholpen (en tegengewerkt) door een alsmaar uitdijende cast aan bijrollen, vreemde snuiters en voorbijgangers. Zo zien we onder anderen juffrouw Yvon (Claire Bender), die hem goed begrijpt, zijn gefrustreerde vader (Mark Kraan), de roddelzieke buurvrouw (Debbie Korper). Ook een onbenullige huisvriend, een schooldirectrice met een enkele regel tekst, een verdwaalde pastoor en een zwik andere typetjes krijgen gestalte met behulp van pruiken, kledingstukken en accenten.

Laat dat maar aan Pieter Kramer over: in veel van zijn werk brengt hij het theater terug tot zijn kinderlijke essentie: verkleedkistlol. Dat werkt ook uitstekend met een volwassen verhaal als dit, dat in de eerste plaats een ode is aan de onbevangenheid van de kindertijd, ook al is het door de ogen van iemand die daarvoor te oud is. Waren we allemaal maar iets meer zoals Christopher en iets minder zoals al die leugenachtige volwassenen om hem heen. Dat zou de wereld misschien een stuk behapbaarder maken. In ieder geval levert het opgewekt theater op.