Een fraaie waaier aan voorstellingen bij de Parade

Kleren in dezelfde kleurstelling met voor de mannen een lelijke das en de vrouwen een akelig sjaaltje: het uniform van de supermarkt. Mark Rietman, Anniek Pheifer en Vincent Linthorst kwamen uit op groen. Hun tragikomische voorstelling Liefde is een donut speelt zich af tussen de soepblikken en de kassa, en ach, wat zien de personages er beroerd uit. Maar er gloort hoop.

Liefde is een donut opende vrijdag de Haagse editie van de Parade, in het Westbroekpark. De voorstelling werd gemaakt voor het jarige reizende theaterfestival (25 jaar) en markeert het debuut van het Nationale Toneel hier. En een smakelijk debuut is het. Pheifer is de verzenuwde caissière Manilla, die de avances van haar zweterige baas (Rietman) probeert af te houden, terwijl ze tegelijkertijd voorzichtig een band opbouwt met een al evenmin erg fris ogende klant (Linthorst). Een en ander leidt tot surreële situaties, verrassende teksten en lekkere muziekjes (Rob Stoop, Ton Nieuwenhuizen en Wouter Mooy).

Skypetheater

De Haagse Parade presenteert een fraaie waaier aan voorstellingen van artiesten van diverse pluimage en leeftijden; verderop staan jonkies met een Skypestuk, tussendoor hopst de Theatertroep met een verrukkelijk Vaudeville, aan de andere kant de coryfeeën met hun grijze koppen.

'Skypetheater over twee mensen met een haperende verbinding', zo beschrijven Iris van der Ende en Bart van de Woestijne hun voorstelling Verte. Ze komen van de performance-opleiding van de Toneelacademie Maastricht en concentreren zich graag op dit soort werk, waarin ze op een grappige en slimme manier onderzoeken hoe je elkaar met digitale middelen bereikt en ontwijkt.

Zo zien we hoe Iris' vrolijke lach blijft hangen in een griezelige grimas. Net deed ze nog haar best, gezicht en bovenlichaam één en al welwillende anticipatie, maar nu lijkt ze bevroren en laat ze niks van zich horen. Weg verbinding. Bart probeert het nog een keer en nog een keer, maar nee: hij kan haar niet bereiken. De frustratie spat van zijn computerscherm. Met weinig middelen - hun lijf, een lijst, het licht - komen ze tot een sterke performance, niet per se eenduidig, vaak herkenbaar en van nu.

Dat laatste zou je misschien niet direct denken van de personages uit Een grijze komedie. En toch. Annemarie Oster, Jules Croiset, Marlies Hamelynck en Rob van de Meeberg spelen (regie: Hanneke Braam bij Hummelinck Stuurman, Philip Walkate schreef de tekst) acteurs op leeftijd en zijn dat ook zelf. In een decor vol oubollige lampenkappen en dito kleedjes halen ze herinneringen op en zwelgen ze in actreutelgedoe. Een parodie, en/of toch niet helemaal? Ze laten het lekker in het midden.

_{De Parade, premières
3/7, Westbroek-park Den Haag, hier t/m 12/7; daarna in Utrecht, Amsterdam.}