Uit de opbouw van de composities blijkt hoe goed Gutt heeft gekeken naar architectuur, naar schilderkunst, naar de verticale en horizontale principes die Mondriaan en Van Doesburg in hun neo-plastische werken tentoonspreidden en de diagonale 'rebellie' van Van Doesburg die daarop volgde. Zo wordt een wonderschone foto van een asfaltvlakte gedomineerd door een horizontale felblauwe reep lucht en grijs land, door de verticale lichtmasten en die ene, 'afvallige' omgevallen mast.

Gutt beschikt over kunsthistorische kennis en compositorisch talent, maar geeft er ook blijk van gevoel te hebben voor het ongrijpbaar moment van schoonheid dat zich aandient op de meest onverwachte plekken en momenten. De treurigheid van een bedrijfsverjaardagsfeestje maakt Gutt niet duidelijk door de camera te richten op feestmutsen en lolbroeken. In plaats daarvan kiest hij voor het perspectief van ballonnen die in zoet blauw en wit tegen een spuuglelijk systeemplafond bungelen. Niet omdat ze daar horen, maar omdat ze zijn losgelaten door iemand die liever naar iets anders greep.