Eden is zo zorgeloos als de twintiger zelf

Schijnbaar plotloos kabbelt Eden voort, terwijl Hanson-Løve langzaam maar zeker scherp stelt.

Als iemand je zou vragen de laatste twintig jaar van je leven samen te vatten, wat zeg je dan? Een opsomming van de hoogte- en dieptepunten zou voelen als geschiedvervalsing, een miskenning van alle momenten tussendoor. En toch is dat wat veel films van je levensgeschiedenis zouden maken - liefst met een duidelijke moraal erop geplakt.

Zorgeloos

Eden doet het tegenovergestelde. In de film van Mia Hanson-Løve deint de tijd rustig mee op voorspoed, tegenslagen en onbelangrijke momenten. Nieuwe personages dienen zich aan en verdwijnen weer uit het leven van hoofdpersoon Paul - soms met een knal, soms geruisloos. De film is zo zorgeloos als de twintiger zelf en portretteert die wonderlijke levensfase waarin alles nog kan en er eigenlijk nog niets wezenlijks op het spel staat.

Het klopt prachtig bij het decor. Eden registreert de opkomst van de Franse dance-scene. Paul, gespeeld door Félix de Givry, is een succesvolle dj. Hij verkeert in de kringen waar Daft Punk hun eerste wereldberoemde hit voor het eerst laten horen op een huisfeestje. Het ritme van de soundtrack is onlosmakelijk verweven met het tempo van de film.

Eden is dus strakker gestileerd dan Oscarwinnaar Boyhood, waar dit op papier aan doet denken. Het script is ingenieus geschreven. Schijnbaar plotloos kabbelt de film voort, terwijl het verhaal steeds duidelijker in beeld komt - alsof Hanson-Løve langzaam maar zeker scherp stelt.

Opwinding

Ze schreef Eden met haar broer Sven, die net als Paul dj was. Het is misschien daarom dat feesten hier echt voelen als feesten, en niet als een groep figuranten in de juiste kleding. Eden vangt de opwinding, laat zien hoe meeslepend het nachtleven kan zijn, maar toont ook de drugs en de kater - zonder opgeheven vingertje.

Pauls probleem is eigenlijk dat hij als dj tegelijk te succesvol én niet succesvol genoeg is. Niets dwingt hem te blijven ontwikkelen, geld te sparen, naar de toekomst te kijken - totdat het te laat is. Pas als hij erachter komt dat iedereen om hem heen verder is gegaan, ziet hij dat hij ongemerkt al een poosje stilstaat, terwijl de tijd onverbiddelijk doortikt.

Als kijker heb je een soortgelijke ervaring: de twee uur zijn omgevlogen en Eden bleek veel gelaagder dan je al die tijd hebt gedacht.

_{Eden. Regie Mia Hanson-Løve. Met Félix de Givry, Pauline Etienne, Vincent Macaigne, Greta Gerwig. 128 min., in 1 zaal.}