‘Echo’ is raar en rauw, maar ook pijnlijk persoonlijk en tegendraads ★★★★☆

Het begint met malende geluiden. Malende geluiden die niet meer ophouden, zolang de monoloog Echo van actrice Anna Schoen duurt. Welkom in het hoofd van iemand die is vastgelopen in het leven. Dat lijken die malende geluiden te zeggen.

Het gaat over Anna. Ze is op de dag af even oud als haar moeder, toen die overleed: 41 jaar. In haar bed probeert ze mooi te liggen. Als haar man en twee jonge kinderen haar straks dood vinden, dan heeft ze in elk geval haar nagels geknipt. Ze is ervan overtuigd dat ze vandaag zal sterven.

Terwijl ze in bed ligt, lopen herinneringen en dromen door elkaar. In steeds absurdistischere beelden en bewoordingen zien we hoe een vrouw worstelt met spijt, eenzaamheid en een aperte doodsangst. ‘Wat doen moeders, nadat ze hun moeder hebben overleefd?’

Het idee achter Echo is autobiografisch, maar Schoen liet Koen Frijns een tekst schrijven die langzaam maar zeker afstand neemt van iedere vorm van realisme en memoires. Samen met Eef van Breen (muziek) en Ko van den Bosch (regie) maakt Schoen van Echo een muzikale trip door een hobbelig en kleurrijk mentaal landschap.

Echo is de eerste voorstelling die Schoen maakte, nu ze in haar eentje theatergroep Echo vormt, nadat Lotte Dunselman de groep eerder dit jaar verliet. Wat opvalt, is de ruwere toon van het werk. De vele joligheden en andere flauwiteiten hebben plaatsgemaakt voor een radicalere kunstopvatting. Nog steeds is het absurd en raar en rauw, maar tegelijk is Echo persoonlijker, pijnlijker en tegendraadser dan ooit.