Dracula is slim, vilein grappig en filosofisch, en ook nog een ode aan klassieke horror ★★★★☆

Kun je van de uitgekauwde horrorklassieker Dracula nog een vlotte tv-serie maken, waarin het gestolde bloed nog geen zwarte randjes heeft? Ja, dat blijkt, mits je de juiste persoon aan het werk zet. Scenarist Steven Moffat is een specialist in het oppoetsen van monumenten uit de Britse cinema (en literatuur). Hij maakte van Benedict Cumberbatch een van de beste Sherlock Holmes-vertolkers ooit, in zijn zeer hedendaagse script voor de BBC-serie Sherlock. En hij gaf een draai aan Dr. Jekyll & mr. Hyde, in de serie Jekyll. Dus kom maar op met Dracula.

Moffat en zijn schrijfpartner Mark Gatiss gebruiken hun beproefde verteltrucs, die de kijker van de ene verbazing in de andere laat rollen. Bijna elke handeling of dialoog kondigt een listige plotwending aan, die zelfs ingevoerde Dracula-volgers niet zien aankomen. De serie begint in het waanzinnig mooi vormgegeven kasteel van Dracula, op een mistige berg, ergens in de late Middeleeuwen. Maar in de finale zien we de vijfhonderd jaar oude graaf de Britse kust op komen wandelen, waar hypermoderne gevechtshelikopters hem in de schijnwerpers zetten.

Het driedelige Dracula werkt ingenieus naar het verbluffende slothoofdstuk. De acteerprestaties zijn fantastisch: Claes Bang is een zalig Britse, vilein humoristische en sexy Dracula. Dolly Wells speelt een minstens zo knappe Nederlandse non Agatha, met de voor Dracula-kenners veelzeggende achternaam Van Helsing. De non eist gestaag de hoofdrol op, ook omdat de diepste motivatie van haar intrigerende personage zo geduldig wordt onthuld.

De dialogen zijn slim, geestig en soms behoorlijk filosofisch. Als de nonnen halverwege deel één in een Roemeens klooster worden belaagd door de graaf en een roedel wolven, houdt moeder-overste een religieuze motivatiespeech die de grootste atheïst aan het denken zou kunnen zetten. In het aangezicht van de dood komt de mens nog tot mooie gedachten. En gedurende de serie blijkt dat de onsterfelijke vampier daar eigenlijk best jaloers op is.

Dracula is spitsvondig en snel, al loopt het tempo in het net iets te langgerekte tweede deel enigszins terug. De serie raakt aan hedendaagse thema’s en lijkt soms een ironische bespiegeling op onze tijd. Maar het is tegelijk een ode aan de klassieke horror, en dat maakt de serie onweerstaanbaar. De liefde voor de lugubere cinema uit de tijd van Dracula-vertolkers als Christopher Lee en Bela Lugosi is voelbaar, en soms zie je in de toehappende muil van de vampier de schaduwen van die grote acteurs uit het verleden.

Ook de trucages lijken een eerbetoon aan de klassiekers. Als er een naakte graaf uit een wolf moet kruipen, dan zullen we ook echt een naakte graaf uit een wolf zien kruipen. Bloederig en vies, en ogenschijnlijk zonder computeranimatie. De tekst die de blote vampier daarna uitspreekt, ten overstaan van de verbijsterde nonnen, is typerend voor deze Dracula: ‘Ik weet niet hoe het met jullie zit, meiden, maar ik ben gek op bont.’