Door het oprechte getob over het moederschap is Ninjababy een aangrijpend en geslaagd drama ★★★★☆

Al te goed let twintiger Rakel (Kristine Kujath Thorp) niet op, wanneer ze in Ninjababy met haar hartsvriendin (Tora Christine Dietrichson) op aikidoles gaat. In de leraar herkent ze haar eenmalige bedpartner van enkele weken terug, een sympathieke gast die onweerstaanbaar lekker naar boter ruikt. Ze kan zich nauwelijks concentreren wanneer hij de rolbeweging ukemi (‘valtechniek’) uitlegt. ‘Het heeft iets moois als je een situatie waarbij je bijna op je gezicht gaat kunt keren en je gracieus op je voeten kunt landen zodat jij de overhand neemt in de situatie.’

Rakel kan wel wat ukemi gebruiken, in deze geslaagde bewerking van Inga Sætres bekroonde graphic novel Fallteknikk (2011). Ze ontdekt dat ze zwanger is, nota bene van aikidotrainer Mos (Nader Khademi). Althans, dat denkt ze. In de abortuskliniek blijkt haar baby al zes maanden onderweg. Een abortus is uitgesloten. En dat terwijl Rakel onder meer boswachter en striptekenaar wilde worden en absoluut geen moederdrang heeft.

De Noorse schrijver en regisseur Yngvild Sve Flikke haakt geïnspireerd maar vrij aan bij de oorspronkelijke roman en gebruikt goed gedoseerde, stripachtige animaties (van Sætre zelf) om Rakels turbulente binnenwereld zichtbaar te maken. Belangrijkste vondst is de titelfiguur, bedacht door co-scenarist Johan Fasting: een gemaskerd baby-mannetje dat zich van Rakels tekenpapier bevrijdt en vanaf dat moment niet alleen voor haar ongewenste kind spreekt, maar ook optreedt als haar geweten.

De ninjababy kijkt mee en oordeelt wanneer Rakel scharrel Pik Jezus (Arthur Berning) ter verantwoording roept omdat deze flierefluitende narcist welhaast zeker de vader moet zijn, of als ze haar zus Mie (Silya Nymoen) wil overhalen het kind te adopteren. Het getekende gevalletje vormt een mooi duo met actrice Thorp, die haar personage een sympathieke stekeligheid verleent en Rakels worsteling nergens gladstrijkt.

Gaandeweg wint Ninjababy aan ernst, zonder zijn frisse energie te verliezen. Het is ook knap hoe Flikke met verwachtingen speelt. In een film als deze leert de heldin zich doorgaans te vereenzelvigen met haar aanstaande moederschap, en ontpopt het bonte gezelschap rondom haar zich tot een alternatief gezin. Ninjababy kan makkelijk zo lopen, en krijgt je als toeschouwer zover dat je een gezamenlijke toekomst voor Rakel en haar baby wenst: zie de even komische als intense scène waarin alle betrokkenen in Rakels huis staan te bakkeleien en net dán de hele toestand in stroomversnelling raakt.

Maar Ninjababy gaat niet zomaar voor simpele of sociaal gewenste oplossingen, en dat is precies wat de film zo oprecht en aangrijpend maakt. Inclusief dat voor zijn leeftijd al zeer rebelse ninjaventje.