Dominic Seldis slaat een brug tussen kunst met een grote en een kleine k ★★★☆☆

‘Superleuk om jullie te zien!’ Hé, hij spreekt Nederlands, Dominic Seldis, de Brit die in het Koninklijk Concertgebouworkest de contrabassen aanvoert. Maar pas echt bekend werd hij natuurlijk als het scherpe en goedgebekte jurylid van Maestro, de populaire tv-show rond dirigerende BN’ers. Op de golven van die roem surft Seldis nu door het land met een zijn eigen tour, Music, Maestro!.

Het is een nieuw fenomeen: klassieke muziek die in het kielzog van televisiefaam langs de theaters trekt. Floris Kortie, de krullenbol van Podium Witteman, doet het dezer dagen met Beethoven. Dominic Seldis, de krullenbol van de contrabas, doet het vooral met zichzelf.

Superleuk om ons te zien dus, in de uitverkochte Stadsgehoorzaal van Vlaardingen. Maar binnen twee zinnen schakelt Seldis alweer over op het Engels, onder gelach en geklap van een publiek dat van de guitige Brit niet anders had verwacht. Met spot en zelfspot geeft hij vervolgens een rondleiding door zijn leven.

Hoe hij als violistje begon in Bury St. Edmunds. Hoe hij als 8-jarige op een kostschool in Manchester werd gedropt. Hoe het daar met de viool niet vlotte, tot de contrabas redding bracht. Seldis maakt er werk van. Hij toont jeugdfoto’s met de kleuter Dominic in zijn blootje. Hij heeft zelfs een kostelijk stukje video paraat: zie hem plukken, de 14-jarige bassist die met zijn jazzkwartet wist door te dringen tot de Britse tv.

We krijgen dirigeerles, zingen mee op Nessun dorma, bewonderen de arrangementen van de hand van contrabassist Dave Murray. Samen met acht andere musici vormt Murray het orkestje dat Seldis uitstekend begeleidt. Edward Elgars Salut d’amour klinkt even smeuïg als Hymn to freedom van Oscar Peterson. Ontroering schemert door als Seldis komt te praten over Berlijn, de stad waar zijn Joodse overgrootvader Max handelde in damesmode. Bijpassende muziek: Kurt Weills Ballade van Mackie Messer.

Losbladiger wordt de avond met een te lang uitgesmeerde Maestro-imitatie. Twijfelachtig, hoe pianist Rembrandt Frerichs met een piepstemmetje het tv-jurylid Isabelle van Keulen imiteert. Knap dan wel weer, hoe Seldis zich een al te happige kandidaat van het lijf houdt. En leuk dat de voormalige Maestro-strijders René en Natasja Froger in de zaal zitten. Natas laat zich vlot naar het podium roepen om op commando in een claxon te knijpen.

Seldis’ humor krijgt soms een genant trekje, bijvoorbeeld als hij een orkestlid introduceert dat fluit en piccolo speelt, ‘en verder alles waar ze maar de hand op kan leggen’. Hij komt ermee weg, de charmeur die met gemak een brug slaat tussen kunsten met een grote en een kleine k.