Do not look back with regret biedt de toeschouwer weinig houvast. Maar soms is dat er ook gewoon niet ★★★☆☆

Eerst lijkt het sneeuw. Maar dan verandert het licht en blijkt het zwarte as te zijn. Het toneel raakt helemaal bedolven. In de voorstelling Do not look back with regret, de nieuwe regie van Davy Pieters bij Theater Rotterdam, is niets wat het lijkt. Zonder tekst, maar met behulp van ingenieuze lichteffecten en een indringende, elektronische soundtrack creëert Pieters een abstracte wereld. Twee eenzame figuren dolen volgens nauwgezette choreografische patronen door een duister aslandschap.

Do not look back with regret laat veel te raden over aan de toeschouwer. Daar moet je van houden. Misschien zijn we in de onderwereld en zien we een Orfeusachtige figuur haar geliefde ophalen. Haar gezang is in ieder geval prachtig. Misschien zien we een moeder en dochter afscheid van elkaar nemen. Of is het een rouwproces? Misschien is het een verbeelding van de afstandelijkheid die veel mensen het afgelopen lockdownjaar hebben gevoeld.

Pieters geeft geen antwoorden. Ze geeft ons actrices Marlies Heuer en Klára Alexová, die over het toneel om elkaar heen schuiven. Geen virtuoze danspassen, gewoon zitten, lopen, liggen. De soundtrack, gemaakt door Jimi Zoet, zwelt aan tot bombastische gemuteerde houseritmes en ebt weg richting ijle wind- en dondergeluiden. De muziek is zonder meer de derde hoofdrolspeler hier. En bevestigt het vermoeden dat we ons in apocalyptisch schemergebied bevinden. Die sfeer wordt knap volgehouden, maar doet uiteindelijk toch verlangen naar concretere beelden. Meer houvast. Meer humor ook vooral. Maar dat zijn persoonlijke behoeften. Voor sommigen zullen Pieters monochrome scènes genoeg zijn. En soms moet je ook gewoon accepteren dat er even geen houvast is.