Dit is geen hakenkruis maar een huisje

De flexibele opiniemaker verdedigt wekelijks een opinie waar op dat moment behoefte aan is.

Bijna iedereen heeft weleens een hakenkruis getekend. Hét symbool van het kwaad heeft zeker als je jong bent een perverse aantrekkingskracht. Maar als het eenmaal in een tafel, deur of poëziealbum gekrast staat, wil je er zo snel mogelijk weer van af.

De makkelijkste manier om het ongedaan te maken, is de hakenkruis-huisjemetamorfose. Je verbindt de haken met rechte lijnen, waardoor een vierkant ontstaat met een kruis in het midden, daarbovenop teken je een driehoekje en voilà: het hakenkruis is een onschuldig huisje geworden.

Stel dat je weinig goede ideeën hebt, maar wel graag succesvol wilt worden in de politiek of de opiniewereld, dan is het hakenkruishuisje misschien iets voor je.

Je begint op maandag met een schandalige uitspraak, poster of column, waarmee je zonder al te veel omwegen nazigedachtegoed kopieert. Nu je dat hakenkruis op het schoolbankje hebt gekrast, wacht je twee dagen.

Op dag 1 staan mensen in de rij om openlijk en krachtig afstand van je te nemen. Je hebt nu echt een grens overschreden! Hier hoef je nog niets mee, wacht nog een dagje.

Op dag 2 zullen de eerste goedpraters verschijnen: je bedoelde het waarschijnlijk niet zo, want zo kennen ze je helemaal niet, je was waarschijnlijk gewoon een huisje aan het tekenen. Ook daar zullen mensen dan weer over vallen: ‘Wie doet alsof dit geen hakenkruis is, is geen haar beter!’

Weer een dag later reageer je zelf: ik was inderdaad een huisje aan het tekenen en het échte probleem is dat mensen mij beschuldigen van het tekenen van een hakenkruis. Je wordt meteen in de nazihoek geduwd en dat moet stoppen. Over die stelling kunnen de zaterdagkaternen zich dan mooi buigen. Dan heb je zelf nog het hele weekend om te bepalen welke kleur hakenkruis je de maandag erop in een tafel zult krassen.