InterviewFriso Verschoor
Den Haag heeft er een nieuw podium voor meesterpianisten bij
Friso Verschoor, oprichter van de serie World Master Pianists, verleidde acht pianogoden om zich bij zijn impresariaat aan te sluiten. Die spelen vanaf nu in Amare in Den Haag.
Den Haag is een nieuwe pianoserie rijker. Sloegen de beroemdste pianisten de stad jarenlang over, vanaf deze maand zijn sterren als Arcadi Volodos, Maria João Pires en Jevgeni Kissin te horen in de nieuwe concertzaal Amare in de serie World Master Pianists. Op 13 november trapt Volodos de serie af met een recital met muziek van Federico Mompou en Aleksandr Skrjabin.
‘Vroeger kwamen de groten der aarde naar het Kurhaus in Scheveningen’, legt oprichter Friso Verschoor (50) uit. ‘Sergej Rachmaninov heeft er ook nog gespeeld. Maar in de vorige zaal, de Anton Philipszaal, gebeurde weinig spectaculairs op pianogebied. Ik vond dat Den Haag, als politieke hoofdstad van Nederland, de beste kwaliteit hoort te bieden. Ik hoop dat ik een bijdrage kan leveren aan de status van Amare als toppodium, dat verdient de zaal.’
Desondanks was Den Haag niet de eerste keus voor Verschoor. Sinds 2000 werkte hij bij het onafhankelijke Meesterpianisten, een van de beroemdste concertseries van Nederland. Meesterpianisten huurde op zondagavonden de Grote Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw af en trok een geheel eigen publiek. In augustus 2020 kondigde impresario Marco Riaskoff dat de illustere serie zou stoppen. Er waren al financiële problemen, corona gaf het laatste zetje.
‘Ik heb geprobeerd de serie over te nemen’, zegt Verschoor. ‘Al in 2019. Maar het Concertgebouw wilde zelf een pianoserie organiseren en er niet nog een partij tussen hebben.’ Die serie in het Concertgebouw kreeg de naam: Grote Pianisten. Volgens Concertgebouw-directeur Simon Reinink kon het gebouw het best zelf organiseren. Verschoor: ‘In retrospectief kan ik er begrip voor opbrengen. Zij hebben het moment gepakt. Ik voel geen wrok en richt me op de toekomst.’
Door de band die Verschoor bij zijn laatste werkgever had opgebouwd met enkele pianogoden, wist hij er acht te verleiden om bij zijn nieuwe impresariaat te komen. Zo vertegenwoordigt hij nu ook Grigori Sokolov in de Benelux. Horen we hem dan nog alleen in Amare? ‘Nee, nee. Als je realistisch kijkt: wie ben ik, om tussen zo’n pianist en het publiek dat hij heeft opgebouwd, in te staan? Het is mooi als hij ook in Amsterdam speelt, dan regel ik het.’
In Amare hoopt Verschoor in ieder geval iets van die Meesterpianisten-sfeer mee te nemen; die mist hij nu in het Concertgebouw, zegt hij. ‘Die sfeer zit vooral in het publiek. Het duurt jaren voordat je zoiets hebt opgebouwd. De identiteit zat niet in het gedimde licht, maar in de mensen. Nee, ik kon geen klantenbestand meenemen, zo werkt het niet. We weten dat er in Den Haag en omgeving in ieder geval heel veel pianoliefhebbers zijn. Het goede nieuws voor mij is dat deze pianisten al zo beroemd zijn dat ik weinig aan promotie hoef te doen: alleen de naam is genoeg.’
Hoe gaat hij dan voor die identiteit zorgen? ‘Uiteindelijk is het de musicus die het moet doen, het gebeurt op het podium. Mijn werk speelt zich voor 99 procent achter de schermen af. Je moet er voor zorgen dat de pianist zich thuis voelt, dat er geen enkele concessie wordt gedaan zodat hij of zij optimaal kan presteren. De piano moet fantastisch zijn afgesteld. Bij Meesterpianisten was het soms moeilijk om repetitietijd te krijgen in de Grote Zaal op een gunstig moment, omdat het Concertgebouw zo’n vol programma heeft. Dat is in Amare al beter.’
