Debuterend regisseur L’Herminez zet een gedurfde Ionesco neer, maar blijft steken in vormvaste kolder ★★☆☆☆

In De Stoelen doet debuterend regisseur Jessie L’Herminez iets gedurfds. Dat begint al bij haar keuze voor dit absurdistische stuk uit 1952 van Eugène Ionesco waarin een bejaard koppel vergeefs wacht op hoog bezoek. Een raadselachtig stuk is het, zoals de trend (Sartre, Beckett) toen voorschreef, met veel geredder om niks, in flarden onsamenhangende dialoog en op de achtergrond, uiteraard, de dreigende apocalyps.

L’Herminez maakt er desondanks geen droevige bedoening maar een onvervalst komisch nummer van, waarin de jonge acteurs grotesk geschminkt over toneel darren als twee stokoude clowns. Vol overgave fabuleert het echtpaar een drukbezochte avond met belangwekkend volk voor wie niet genoeg stoelen kunnen worden aangesleept. Met bewonderenswaardig spelplezier creëren acteurs Anne Fé de Boer en Linda Zijl enkele hilarische scènes, maar helaas niet meer dan dat.

L’Herminez voegt een fysieke laag toe aan hun spel, met een uitvergrote gestiek en mimiek, maar die ingreep komt de tekst niet ten goede. Ze benadrukt zo vooral de flauwekul van het absurdisme, terwijl de onderliggende levenspijn naar de achtergrond verdwijnt. Daardoor resteert enkel vormvaste kolder.

Eén prachtige vondst beklijft wel: in een slimme omkering van de spelsituatie verlaat het publiek de tribune om plaats te nemen op toneel. Vervolgens kijken we collectief naar al die lege stoelen, en in deze context, de pandemie vers in het geheugen, is dat een aangrijpend beeld. Een lege theaterzaal, ja, dat is een fraaie verbeelding van zinloosheid, die we met kunst proberen tegen te gaan. L’Herminez toont zich zo een eigenzinnige maker met lef, van wie we zeker nog beter gaan zien.