De zucht naar avontuur van freejazztrompettist Jaimie Branch is live nog kwetsbaarder dan op plaat (vier sterren)

Geduldig wacht Jaimie Branch tot de cello en contrabas hun razende strijkstokkenduel hebben uitgevochten. Drie, vier seconden van doodse stilte volgen. Dan steekt Branch haar trompet de lucht in, en speelt een ferme saluutmelodie. De cellist reageert meteen. Met de achterkant van zijn strijkstok slaat hij vol op zijn instrument. Net wanneer je denkt dat een kamerjazzmars ophanden is, draait Branch het volume van haar trompet terug naar fluistertoon.

Op momenten als dit, waarbij je van de ene geïmproviseerde schets in de andere tuimelt, hoop je bij een concert van de freejazz trompettist uit Chicago. Branch behoort tot een select clubje musici die het aandurven muziek op het moment zelf en zonder enig vooropgezet plan te laten ontstaan. Tegelijk behouden ze hun compact en technisch verzorgd spel.

Woensdagavond maakte Branch haar Nederlandse debuut als bandleider. Aanleiding is de debuutplaat Fly or Die (2017), die meteen de jaarlijstjes haalde, waaronder dat van The New York Times.

Live is de avontuurzucht van Branch’ kwartet nog kwetsbaarder dan op plaat. Je hoort én ziet de musici uitproberen. Niets wordt uitgesloten: Branch’ sneakers die over de houten vloer van het Bimhuis piepen, vormen een volwaardig muzikaal intermezzo. Uit haar embouchure-oefeningen (iets wat normaal buiten beeld gebeurt) ontstaat ter plekke een muziekstuk.

Die onbegrensde aanpak opent deuren naar nieuwe klanken. Gevolg is wel dat de enkele keer dat Branch teruggrijpt naar een herkenbaar melodisch thema van het album, de spanning meteen inzakt.

Het staat de waardevolle boodschap die de Branch-clan (on)bewust overbrengt nauwelijks in de weg. Door zichzelf toe te staan alle regeltjes over muziek te vergeten, en enkel op dierlijk instinct te musiceren, toont de groep dat oprechte muziek niet uit het hoofd maar uit het hart komt.