De zes bezoekerstypes van De Parade en hun ideale programma, volgens V

De dijenkletser

De Parade is een avondje uit. Mooi weer, bord spaghetti uit La Cantina op schoot, drankje erbij. Waarom zou je in hemelsnaam moeilijk of somber gaan zitten doen? Dat doe je overdag al. Nee, jij wilt lachen, kletsen op die dijen als het even kan. Geen probleem, begin bijvoorbeeld bij Gizmo van Toneelschap Beumer & Drost. Van oorsprong maken zij kindertheater, maar Gizmo is slapstick voor alle leeftijden met behulp van weerbarstige huis-, tuin- en keukenmechanica. Zin in iets meer cabareteske onzin? Zowel Macbethical – ‘doldwaze tragedie’ – als Kook – ‘totale chaos in een restaurant’ – zijn dan niet te missen. Maar de echte humorliefhebber koopt in ieder geval een kaartje voor Vaudeville, de jaarlijkse viering van het absurdisme des levens door begenadigd acteurscollectief De Theatertroep. Al een tijdje onderzoeken zij het vaudevillegenre; in de theaters met langer werk, op De Parade met een tombola van schaamteloze sketches zonder pointe of pretenties. De dijenkletser die zijn klassiekers kent moet naar de Wëreldbänd: Charlie Chaplin, Buster Keaton en Mini & Maxi ineen. Hun show Släpstick, een ode aan de muzikale komiek, is een inmiddels internationaal gevierde belevenis.

De nostalgicus

Vroeger was iedereen jonger. En dus was alles toen beter en mooier. Maar niet getreurd, ook de hopeloze nostalgicus – en laten we eerlijk wezen: wie is dat niet? – komt aan zijn of haar trekken op De Parade. Liggen de jaren zestig en zeventig je na aan het hart, ga dan naar Johnny van Doorn is Terug. LSD, geluidskunst, publiekbeschimping, jarenvijftigbashing, het komt allemaal voorbij in deze solo over shockpoëet Van Doorn alias Johnny the Selfkicker. Stond in 2005 al op Oerol, maar dat moet voor de nostalgicus geen probleem zijn. Voor wie terugverlangt naar de tijd van de diaprojector is De Retro Vlogs van acteur Bert Hana een goed idee. Een aantal jaar geleden maakte Hana furore met zijn performance Papadag, waarin hij in zijn eigen huis vakantiedia’s vertoonde, voorzien van droog commentaar, terwijl geleidelijk duidelijk werd dat er iets goed mis is met het gezin op de dia’s. Huiveringwekkend. Verwacht nu wederom een ongemakkelijke herinnering aan betere tijden. Nog verder terug gaat Steef de Jong, bekend van zijn bordkartonnen operettes waarin hij met simpele rekwisieten en handig videogebruik de verbeelding weet te tarten. In Sisi Boy deelt hij het podium met keizerin Elisabeth (1837-1898), beter bekend als Sisi. Ook toen was ongeluk nog heel gewoon.

De scifi-fan

Een wat kortere maar niet minder spannende route door het programma is dit jaar weggelegd voor de sciencefictionfan. Tijdreizen, ruimteschepen, teleportatie, buitenaarde wezens, het komt allemaal aan bod in de scifiparodie Lightyear Zero van Collectief Klaplong. In deze ode aan series als Star Trek en The Twilight Zone spelen vier studenten van de Toneelacademie Maastricht hun favoriete kleinejongensfantasieën uit: beam me up, Scotty. Serieuzer is SOS Earth – 99% weerbaar, een gedachtenexperiment van theatergroep Space over de kolonisatie van Mars: onversneden scifi die ook onderwerpen als vluchtelingen en migratie aansnijdt. Een ‘audiovisuele trip van buitenaards formaat’ biedt Studio Amorra met Amorra. In dit sprookje voor millennials raast een roze komeet recht op een stampvol party-eiland af. Ofwel: morele keuzen versus gedrogeerde waanbeelden. Kan niet fout gaan. Ten slotte is er nog Marvellous van Bos Theaterproducties - meer superhelden dan sciencefiction, maar wat is het verschil? In dit dertig minuten durende over-de-top-epos zien we superhelden in diverse existentiële crises. Van de makers van Watskeburt?! – De Musical (Parade vorig jaar), dus subtiel zal het niet worden, krankzinnig hopelijk wel.

De heiligehuisjesschopper

Is de vrijheid van meningsuiting jouw geloofsovertuiging? En betekent dit voor jou vooral dat iedereen tot op het bot mag worden beledigd, ongeacht kleur, context of handicap? Gefeliciteerd, hufter die je bent, De Parade heeft ook voor jou genoeg leuks. Ga sowieso kijken naar de bizarre performance van acteur Wolters, T. (Teun), zoals hij zichzelf in het programmaboekje noemt. Over zelfcensuur en het onfatsoenlijke van te veel fatsoen. Teun trapt gegarandeerd tegen je zere been. Voor de liefhebber dus. Sexyer maar zeker zo scandaleus is actrice Sinem Kavus, een aanstormend talent uit de theaterstal van Frascati, met I Used To Be Snow White –The (World) Tour. In deze rauwe zoektocht naar liefde in tijden van sletvrees, valt nogal eens het woord ‘motherfucker’. Minstens even smakeloos (en dus hopelijk hilarisch) zijn de ironische meezingers van cabaretiers Henry van Loon en Alex Klaasen. Babi Gangbang is hun derde paradeshow vol ultrafoute ‘kneiterknallers van hits’. Wie ook graag tornt aan de misplaatste heiligheid van allerlei mensen, en dan vooral BN’ers, is Sander van de Pavert, alias LucktyTV. Hij maakt parade met een show waarin aandachtverslaafden als Ron Fresen, Wendy van Dijk en Claudia de Breij aangepakt worden. Waarom? Omdat het kan.

De internetslaaf

Zit je op het Paradeterrein nog steeds te klikken, swipen, scrollen en filteren? Dan is er maar één advies: leg die fucking foon weg (tenzij je nu dit artikel zit je lezen), en ga in die zweefmolen! Voel dat je leeft! Of ga naar een van de volgende voorstellingen en concludeer dat je niet de enige bent die verslaafd is. Bijvoorbeeld Siri us, een dansvoorstelling van Eddie’s Kammerspiele met Giulia Dunes en Yukie Spruijt. Beide dames beloven hun telefoons voor de duur van de voorstelling weg te leggen en op fysieke wijze uit te beelden wat zo’n verslaving met hun lichaam doet. Ze worden geregisseerd door Eddie B. Wahr, bekend als lid van cabaretgroep Niet Uit Het Raam en van decennialang spelen op De Parade. Katten kijken, van Likeminds, behandelt een specifieke deelobsessie van de internetverslaving, namelijk kattenfilmpjes kijken. De makers onderzoeken de waarheid van de claim: ‘Kattenfilmpjes kijken maakt gelukkig’ (NOS, 18 juni 2015). Dan is er nog My Protest, een wonderlijke mini-opera van de Vlaamse performancekunstenaar en ‘wannabecountertenor’ Benjamin Meirhaeghe – een gezongen protest tegen de overvloed aan online-informatie. Ten slotte geeft ook cabaretduo Rob en Emiel zijn ongezouten mening over de onophoudelijke stroom aan meningen die we dagelijks tot ons nemen. Hun show Nu even wel! belooft virtuele magie.

De gelukzoeker

Hét verhaal van deze tijd is het vluchtverhaal. Steeds meer mensen vluchten van de ene plek naar de andere, allemaal op zoek naar geluk. Gelukzoekers worden ze genoemd, een woord dat negatief bedoeld is, maar in wezen een neutrale betekenis heeft. Is immers niet iedereen op zoek naar geluk? Over deze, vaak barre, zoektocht, gaat ook dit jaar op De Parade een handvol voorstellingen. Gelukszoeker, bijvoorbeeld, van acteur en verhalenverteller Soufiane Moussouli, die je deelgenoot maakt van het tragikomische leven van zijn illegale neef. Welkom in Nederland en Made in Belgium van respectievelijk Niek Barendsen en Sarah Ringoet zijn twee inburgeringskomedies over de kunst van het emigreren. Romano Haynes, eerder in de Volkskrant als ‘grote ontdekking’ opgemerkt, herneemt zijn successolo The Seed of Life. Over opgroeien tussen meerdere culturen, in dit geval de Kaapverdische, Surinaamse en Nederlandse. Romano
wordt in deze performance opnieuw geboren; met een nieuwe blik gaat hij zijn eigen levensloop langs. Een ander soort gelukzoeker is Mees Borgman, actrice, muzikante, mimespeler. In haar muzikale circussolo Staat van geluk tracht ze haar publiek in dertig minuten zo gelukkig mogelijk te maken. Geen sinecure. Alhoewel, is op De Parade niet iedereen sowieso al een beetje gelukkiger?