De vrouwelijke hoofdrollen zijn de troeven in een musical waaraan maar weinig eigentijds is ★★★☆☆

The Sound of Music is terug in het theater: een veilige, maar in deze roerige tijden ook wel begrijpelijke keuze. Al voor de zesde keer wordt de musicalklassieker uit 1959 met de liedjes van Rodgers & Hammerstein in Nederland opgevoerd. Je kunt je simpelweg geen buil vallen aan het verhaal van aspirant-non Maria, die als gouvernante haar intrekt neemt bij de norse marinekapitein Georg Von Trapp. Al zingend en in oude gordijnen knippend verovert zij daar de harten van zijn zeven kinderen én dat van de kapitein zelf.

Onder regie van Carline Brouwer zijn er enkele ‘moderne’ accenten aangebracht. Zo is Maria een stuk mondiger en feller dan voorheen en is er ‘kleurenblind’ gecast. Zowel de stijve Weense barones Schräder (Belinda van der Stoep) als Von Trapp-zoontje Kurt worden hier door acteurs van kleur gespeeld. Het zijn kleine wijzigingen, die vooral bewijzen dat er maar weinig eigentijds te maken valt aan deze ouderwetse wereld vol vrome nonnen, oprukkende nazi’s en een vader die zijn kinderen commandeert met een fluitje.

De grote troeven van deze uitvoering zijn de twee vrouwelijke hoofdrollen. Nandi van Beurden won in april terecht het tv-programma Op zoek naar Maria: haar spel is aanstekelijk en warm, haar zang is beeldschoon. Ook operazangeres Francis van Broekhuizen is een vondst als Moeder Overste: zij acteert mooi en zingt geweldig. Haar uitvoering van Bergen of dalen (‘Climb every mountain’) is spectaculair goed. De mannenrollen zijn helaas minder overtuigend: Stefan Rokebrand is houterig als Kapitein von Trapp en lijkt zich (nog) niet op zijn gemak te voelen in de rol. William Spaaij als Oom Max en Jimi Hendrikse als Liesls tienervriendje Rolf verliezen zich soms juist in te glad en overdreven spel.

Het fraaie decor met videoprojecties neemt ons vlotjes mee naar de locaties in en rond Salzburg. Soms zo vlot dat het in de eerste akte voelt alsof de plot erdoorheen wordt gejaagd. Dan vallen de verschillen op tussen theater- en filmversie van The Sound of Music. Zo komt de meeklaphit Do-Re-Mi in het theaterscript op een veel vroeger moment dan in de iconische film uit 1965. Maria is hier nog maar net gearriveerd bij de Von Trapps, of ze laat de dwars bedoelde kinderen al dolenthousiast zingen en dansen. Jammer, die ontwikkeling wordt in de film beter opgebouwd. Ook andere liedjes, zoals My Favorite Things en jodellied The Lonely Goatherd, zitten in het theater op een andere, minder effectieve plek.

In de tweede akte wordt het drama alsnog meeslepend. Vooral het slotdeel, als de nazi’s Oostenrijk overnemen en de familie Von Trapp naar een vluchtroute zoekt via het Salzburg Festival, is erg mooi vormgegeven en uitgevoerd. Zo eindigt deze degelijke productie toch nog met spannende taferelen op het kerkhof. Samen met de verscholen familie Von Trapp houdt het publiek de adem in.